İkinci tabakanın hisse-i fehmi şudur ki: Bir büyük âmir, raiyetine pederane şefkatle bakar. Eğer o âmir, zâhir ve bâtın bir padişah-ı ruhanî olsa, o vakit merhameti pederin yüz defa şefkatinden ileri gittiğinden, o raiyetin efradı, onun hakiki evlâdı gibi ona peder nazarıyla bakarlar. Peder nazarı, zevc nazarına inkılâb edemediğinden, kız nazarı da zevce nazarına kolayca değişmediğinden, efkâr-ı ammede Peygamber (a.s.m), mü’minlerin kızlarını alması şu sırra uygun gelmediğinden, Kur’an der: “Peygamber (a.s.m), merhamet-i ilâhiye nazarıyla size şefkat eder, pederane muamele yapar. Risalet namına siz onun evlâdı gibisiniz; fakat şahsiyet-i insaniyet itibariyle pederiniz değildir ki, sizden zevce alması münasip düşmesin.”

   Üçüncü kısım şöyle fehmeder ki: Peygamber’e (a.s.m) intisap edip onun kemalâtına istinad ederek, onun pederane şefkatine itimad edip kusur ve hatiat etmemelisiniz.” demektir. Evet, çoklar var ki, büyüklerine ve mürşidlerine itimat edip, tenbellik eder. Hatta, bazen, “Namazımız kılınmış.” der. –Bir kısım Aleviler gibi–

   Dördüncü Nükte: Bir kısım, şu ayetten şöyle bir işaret-i gaybiye fehmeder ki, “Peygamber’in (a.s.m) evlâd-ı zükûru, rical derecesinde kalmayıp, rical olarak nesli bir hikmete binaen kalmayacaktır. Yalnız, rical tabirinin ifadesiyle, nisânın pederi olduğunu işaret ettiğinden, nisâ olarak nesli devam edecektir. Felillahilhamd, Hazret-i Fatıma'nın nesl-i mübareki, Hasan ve Hüseyin gibi iki nurani silsilenin bedr-i münevveri, şems-i nübüvvetin manevî ve maddî neslini idame ediyorlar.  اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَيْهِ وَ عَلٰى اٰلِهِ

                                                                                                          (Birinci Şûle, Üç Şuâ ile hitama erdi.)