emare bulunmuyor. O söyler ve söylettirir. Farz-ı muhal olarak, Müseylime gibi hadsiz derece haddinden çıkıp taklidkârane o izzet ve ceberut sahibi olan Hâlik-ı Zülcelâlini kendi fikriyle konuşturup ve kâinatı onunla konuştursa, elbette binler taklid emareleri ve binler sahtekârlık alâmetleri bulunacaktır. Çünkü, en pest bir halinde, en yüksek tavrı takınanların her hâleti taklidçiliğini gösterir. İşte şu hakikati kasem ile ilân eden,  وَالنَّجْمِ اِذَا هَوٰى* مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوٰى* وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوٰى* اِنْ هُوَ اِلَّا وَحْىٌ يُوحٰى  ’ya bak, dikkat et... 

   ÜÇÜNCÜ ŞUA: Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyanın ihbarat-ı gaybiyesi ve her asırda şebabiyetini muhafaza etmesi ve her tabaka insana muvafık gelmesiyle hasıl olan i’cazıdır. Şu Şua’ın Üç Cilvesi var.

   Birinci Cilve: İhbarat-ı gaybiyesidir. Şu cilvenin Üç Şavkı var.

   Birinci Şavk: Maziye ait ihbarat-ı gaybiyesidir. Evet, Kur’an-ı Hakîm, bil-ittifak ümmî ve emin bir zatın lisanıyla zaman-ı Âdem’den tâ asr-ı saadete kadar, enbiyaların mühim hâlâtını ve ehemmiyetli vukuatını öyle bir tarzda zikrediyor ki, Tevrat ve İncil gibi kitapların tasdiki altında gayet kuvvet ve ciddiyetle ihbar ediyor. Kütüb-ü sâlifenin ittifak ettikleri noktalarda muvafakat etmiştir. İhtilâf ettikleri bahislerde, musahhihane hakikat-i vakıayı faslediyor. Demek, Kur’an’ın nazar-ı gayb-bînîsi, o kütüb-ü sâlifenin umumunun fevkinde ahval-i maziyeyi görüyor ki, ittifakî meselelerde musaddıkane onları tezkiye ediyor, ihtilâfî meselelerde