teşahhuslarına kadar; madem ki, en ziyade intizamdan uzak ve tesadüfün karışmasına maruz olan fertlerin simalarındaki teşahhusatta hayret verici bir intizam-ı hakîmane bulunsa, üzerinde gayet sanatkâr bir Hakîmin kalemi işlediği gösterilse, elbette intizamları zâhir olan sair sahifeler kendi kendine anlaşılır; Nakkaşını gösterir. Hem madem, koca semavat ve arzın asl-ı hilkatinde eser-i sanat ve hikmet görünüyor; elbette kâinat sarayının binasında temel taşı olarak gökleri ve zemini hikmetle koyan bir Sâniin sair eczalarında eser-i sanatı, nakş-ı hikmeti pek çok zâhirdir. İşte şu ayet, hafiyi izhar, zâhiriyi ihfa ederek gayet güzel bir îcaz yapmış.

   Elhak,  فَسُبْحَانَ اللّٰهِ حٖينَ تُمْسُونَ  ’den tut, tâ  وَلَهُ الْمَثَلُ الْاَعْلٰى فِى السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَهُوَ الْعَزٖيزُ الْحَكٖيمُ  ’e kadar altı defa   وَمِنْ اٰيَاتِهٖ ۞ وَمِنْ اٰيَاتِهٖ  ile başlayan silsile-i berâhin, bir silsile-i cevahirdir, bir silsile-i nurdur, bir silsile-i i’cazdır, bir silsile-i îcaz-ı i’cazîdir. Kalb istiyor ki, şu definelerde gizli olan elmasları göstereyim. Fakat, ne yapayım makam kaldırmıyor. Başka vakte talik edip, o kapıyı şimdi açmıyorum.

   Hem meselâ,  فَاَرْسِلُونِ ,  فَاَرْسِلُونِ ,  فَاَرْسِلُونِ يُوسُفُ اَيُّهَا الصِّدّٖيقُ  kelâmıyla   يُوسُفُ  kelimesi ortalarında şunlar var:  اِلٰى يُوسُفَ ﻻَِسْتَعْبِرَ مِنْهُ الرُّؤْيَا فَاَرْسَلُوهُ فَذَهَبَ اِلَى السِّجْنِ وَ قَالَ يُوسُفُ