memuriyetleri de kabul etmekten imtina ve istinkaf etmiştir. O, hiç dünya ve ehl-i dünyaya ve mal ve metaa bakmıyor. O, hiç siyaset ve ihtilafla uğraşmıyor. Hırka ve fırka peşinde koşmuyor. Ve böyle olanları da sevmiyor. Ve ancak kabir kapısında durup   اَنْتُمْ اَعْلَمُ بِاُمُورِ دُنْيَاكُمْ  diyerek servet-i ebediye ve saadet-i sermediye için çalışıyor. O, cehlin hedimi ve Nurun hadimidir. Eğer dünyayı istese ve dilese idi; kendisine sunulan hediye ve behiyeleri, zekât ve sadakaları ve teberru ve teberrükleri alsa idi, bugün bir milyon servet sahibi olurdu. Fakat O, tıpkı Cenab-ı Ömer’in dediği gibi; “Sırtıma fazla yük alırsam, nefs-i natika-i kâinatın kalbi ve Allah’ın habibi Muhamed-i Arabi aleyhisselatü vesselam’a ve yâranı olan kâmil ve vasıllara yetişemem ve yarı yolda kalırım” diyor. “Bütün eşya ve eflâki Senin için yarattım Habibim!” fermanına karşı: “Ben de senin için onların hepsini terk ve feda ettim” diye verilen cevab-ı Hazret-i Risaletpenahi’ye ittiba ve imtisalen, O da dünyayı ve mafihayı ve muhabbet ve sevdasını terk, hatta terki de terk ederek, bütün hizmet ve himmetini ve şu ömr-ü nazeninini, envar-ı Kur’aniyenin intişarına sarf ve hasretmiştir.

   İşte bunun için, şimdiki çektiği bütün zahmetler rahmet ve yaptığı hizmetler hikmet olmuştur.

   “Lütf u kahrı şey-i vahid bilmeyen çekti azap

   Ol azabdan kurtulup, sultan olan anlar bizi.”

   Mısri-i Niyazî gibi diyen bu tercüman, her şeyi hoş görerek; katreyi umman, âdemi insan ve Kur’an’dan aldığı nurunu, aleme sultan eylemiştir.

   Âlem-i insaniyet ve İslamiyet ve Haremeyn-i Şerifeyn’e asırlarca hizmet eden bu kahraman Türk milletini çok sevmesinde ve hayatının mühim bir kısmını, hep Türklerle meskun olan havalide geçirmesinde büyük hikmetler, mana ve mülahazalar olsa gerektir.