Ve hapishanelere koşmaklığın sırr-ı hikmeti ise: Yıllardan beri orada nursuz, çırasız yatıp bekleyen mahkumlar ve mahpuslar: “Ey Nur-u Kur’an! Bize de yetiş. Buradan çıkıp kurtulmaya ve sana varmaya bize müsaade ve mecal yok. Lakin sen her yere girer çıkarsın. Sana yasak yok. Aman bizi unutma. Bizi meyus ve mahrum bırakma. Yarın huzur-u pak-i ilahiye pak olarak çıkabilmekliğimiz için, cürüm ve isyanımızla kararan rû-yi siyah ve nasiye-i nâpâkimizi âb-ı rahmetin ve nur-ı imanınla yıka ve temizle. Şerbet-i safi ve Kevser-i bakiden ve âb-ı hayat-ı ebedî ve Ahmedî’den (a.s.m.) kana kana bize de içir.” diye vuku bulan müracaat-ı maneviye ve mühimmedir.

   Evet, Denizli Hapsinde hakikat böyle tecelli etti. Oralarda açtığın mektebi ilm-i irfan ve medrese-i Hazret-i Kur’an’da, orada ve Ondan intibaha gelen hapislerde bugün yüzlerle talebe okuyup tenevvür ve tekemmül etmekte ve hepsi de âlem-i insaniyet ve medeniyete yarar birer uzv-u nafi halini almakta, kumarhaneler kapanıp Nurhaneye dönmektedir. Asayiş ve inzibata ne büyük yardım.

   Kalben ve ruhen terakki ve tealli ederek indallah makbul ve memduh bir hale gelmiş, velâyet derecesini ihraz ve iktisab etmiş olan sadık ve safi talebelerinden, uğradığın her memleketin kabristanına rahmetli ve mağfiretli birer şehid yatırmak ve başlarına bekçi dikmekte Risale-i Nur’un zevk-i nuranîsini onlara da tattırarak ehl-i kuburun mezar ve merkadlerini pürnur ve ruhlarını mesrur eyledin.

   Senin sözlerin, esna-yı takrir ve tahririnde, kalemin kağıt üzerinde gayr-i ihtiyarî yürüyüp, seri bir surette ve hiç müsveddesiz ve galatsız, hata ve noksansız yazması ve birkaç saat gibi kısa bir zamanda risale ve kitaplar meydana gelmesi ve bazen tercümanın hastalık ve rahatsızlığına rastlamasına rağmen, tam ve doğru dürüst olarak nihayete ermesi kat’i delildir ki, bir eser-i zeka ve dirayet değil, belki Kur’anî bir harika ve keramettir.