Hasmına karşı da çok amansız davranıp, icabında onları susturuyor, vakit vakit kâh hususi ve kâh umumi tokat ve silleler vuruyorsun. Sana ilişildiği zaman, anasır hiddet ederek, bazen yeller ve seller halinde ve bazen yıldırımlar ve şimşekler şeklinde ve bazen şiddetli yangın ve zelzeleler suretinde tokatlar vurduğundan, sen koşup geldiğinde, mecruh ve mevtaları, “şehid ve yezid” diye iki sınıfa ayırıyorsun!..

   Ah! Senin ne kadar vazıh bürhanların ve kuvvetli hüccetlerin, ne yaman delillerin ve düsturların var. Sen ne kadar müzeyyen ve ne kadar mücehhez ve ne kadar mükemmelsin!!..

   Ey Nur! En kavi ve en muannid hasmın, senin gözüne sivrisinek kadar da görünmüyor. Sen, ehl-i vukufların ellerine ve önlerine aman dilemek ve medet istemek için değil; belki, kendilerine zamanın en yüksek ehl-i ilmi süsü verenlere, kuvvet ve kudret, şevket ve azametini ve ebedî ruhunu gösterip onları susturmak, onları zebun ve mağlup ve rüşdünü ispat etmek ve hakk-ı hayatını onlara da tasdik ettirmek için çıkmıştın. Nihayet, gözleri dolduran nuruna dayanamayarak, asâ-yı inkâr ve itirazlarını kırıp yerlere fırlatarak sana teslim ve tâbi oldular. 

   Hem, mahkemelere senin eczaların bir mücrim ve bir cani ve bir maznun sıfatıyla değil; belki bir muallim, bir mürebbi ve bir mürşid olarak girmiştiler. Her divan-ı adalette en büyük dehşet ve savletini, azamet ve izzetini gayet parlak ve şaşaalı bir surette göstererek onları da iman ve Kur’an suyu ile yıkadın. Oraya da taze bir ruh ve taze bir nefha üfledin.

   Hele sen, o aşık ve sadık talebelerini, bir kafile-i melaike gibi, saf saf edip ve hepsinin başına Hazret-i Üstadı bir başkumandan tayin ederek: “İzn-i ilahi ile yürü ey kafile-i nur!” diye kumanda ettiğin vakit, o satvetli şevketli nur-u iman ordusunun kemal-i sükun ve vakar ile yollardan geçişini her sınıf halktan yüzlerce kişi seyredip selamlıyor, ruh u canıyla o nuranî alayı tebrik ve tebcil ediyordu. Bu manzara-i münevvereyi körler bile görmüş, sağırlar bile işitmiş, kalbsizler bile ağlamıştı.