sana Ey Risale-i Nur! Hepimize baş tacı oldun!” diye ve tebrik ve tehniyelerini sunmaya ve rû-yi zeminin insanla beraber bütün zihayat mahlukatı dahi seni kabule hazırlanıyorlar. Hatta çekirgeler ve arı ve serçe kuşu gibi bir kısım hayvanat dahi, senin bu sözlerin ve nurun okunurken, pervane gibi etrafında dolaşıp, sana olan incizaplarını ve nurundan ve sözlerinden ferahnak ve zevkyab olduklarını başlarını, başlarımıza çarpmakla güya bize anlatmak istemeleri ne kadar gariptir. Ezcümle: Sava’da iki çekirge ve Emirdağı’nda iki güvercin ve iki kuş, İnebolu’da iki acip kuş, Isparta ve Sava’da bülbül ve hüdhüd, bu kerameti gösterdiler. Diyar-ı İslam’ın mescid ve mabedlerinde minber ve kürsülerinde dahi senin gibi bir eser-i mübarek, yakın bir zamanda kemal-i tefahür ve tehacümle okunması ümit edilebilir.

   Senin bürhanlarındaki kuvvet ve kanaat ve asalet ve cezaletin, insanın ve ihtiyarını alıp teshir ediyor. Herkesi kendine çekip ram ediyor. Hele o güzel teşbih ve tabirlerin bir misli, bir daha bulunup söylenemez.

   Kur’an-ı Arabî’den Türkçe sözlere akan ve bugün öztürkçeden fışkıran bu feyiz ve nurlar, kalblerde senin bir numune-i kudret ve nişane-i rahmet olduğuna hiçbir rayb ve güman bırakmıyor. Sen, ayine-i idrake cila ve alem-i kalbe safa ve ruh-u revana gıdasın.

   Allah, Allah!.. Türk milleti senin ile ne kadar iftihar etse yine azdır. Gözleri nurlandırıp, gönülleri sürurlandıran bu hüccetler ve tabiratın ve bu kelimat ve teşbihatın, arş-ı âzam’dan inen Kur’an-ı Hakîm’in delil, hüccet, bürhanları olduğu muhakkaktır. Çünkü, kederleri gidererek, insana neşe ve neşat veriyor, okunurken hiçbir itiraz sesi ve hiçbir inkâr kokusu duyulmuyor. O zaman akıl ve mantık duruyor, nefs-i insanî safileşiyor, hem duruluyor. Sanki senin bütün hakikatlerin, evvela rabbanî ve rahmanî fabrikaların ulvî ve samedanî tezgahlarında işlenerek, sonra nur-u ilahî deryasında yıkanıp çıkarıldıktan sonra gülyağı fabrikasına verilmiş. Orada yedi defa gülyağlarına batırıldıktan sonra halis öd ağacı ile