İmanın bir kutbunu gösteren bu semavî âyat-ı kübranın ve haşri isbat eden şu kudsî berâhin-i uzmânın, bir nükte-i ekberi ve bir hüccet-i âzamı, bu Dokuzuncu Şuada beyan edilecek.
Lâtif bir inayet-i rabbaniyedir ki, bundan otuz sene evvel -1- , Eski Said * , yazdığı tefsir mukaddimesi Muhakemat namındaki eserin ahirinde;
“İkinci Maksat: Kur’an’da haşre işaret eden iki ayet tefsir ve beyan edilecek. نَخُو
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ
deyip durmuş, daha yazmamış. Hâlik-ı Rahîmime delâil ve emarat-ı haşriye adedince şükür ve hamd olsun ki, otuz sene sonra tevfik ihsan eyledi. Evet, bundan dokuz-on sene evvel o iki ayetten birinci ayet olan, فَانْظُرْ اِلٰٓى اٰثَارِ رَحْمَتِ اللّٰهِ كَيْفَ يُحْـيِ الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَاۜ اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْـيِ الْمَوْتٰىۚ وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَيْءٍ قَد۪يرٌ ferman-ı ilâhînin iki parlak ve çok kuvvetli hüccetleri ve tefsirleri bulunan Onuncu Söz ile Yirmi Dokuzuncu Sözü in’am etti, münkirleri susturdu.
Hem iman-ı haşrînin hücum edilmez ve iki metin kal’asından dokuz ve on sene sonra ikinci ayet olan başta mezkûr âyat-ı ekberin tefsirini bu risale ile ikram etti.
İşte bu Dokuzuncu Şua, mezkûr âyatıyla işaret edilen dokuz âlî makam ve bir ehemmiyetli mukaddimeden ibarettir.