İşte bu istidattandır ki, insanın ebede uzanmış emelleri ve kâinatı ihata etmiş efkârları ve ebedî saadetlerinin envaına yayılmış arzuları gösterir ki, bu insan ebed için halk edilmiş ve ebede gidecektir. Bu dünya ona bir misafirhanedir ve ahiretine bir intizar salonudur.

   ON İKİNCİ HAKİKAT: Bâb-ı risalet ve Tenzil’dir. “Bismillahirrahmanirrahim”in cilvesidir.

   Hiç mümkün müdür ki, bütün enbiya, mucizelerine istinad ederek sözünü teyid ettikleri ve bütün evliya, keşf ve kerametlerine istinad edip davasını tasdik ettikleri ve bütün asfiya, tahkikatına istinad ederek hakkaniyetine şehadet ettikleri Resul-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellemin tahakkuk etmiş bin mucizatının kuvvetine istinad edip, bütün kuvvetiyle, hem kırk vecihle mucize olan Kur’an-ı Hakîm binler âyat-ı kat’iyesine istinad ederek, bütün kat’iyetle açtıkları ahiret yolunu ve küşad ettikleri Cennet kapısını, sinek kanadı kadar kuvveti bulunmayan vâhi vehimler, ne haddi var ki kapatabilsin?..

   Geçen hakikatlerden anlaşıldı ki, haşir meselesi öyle rasih bir hakikattır ki, küre-i arzı yerinden kaldıracak, kırıp atacak bir kuvvet o hakikatı sarsamaz. Zira, o hakikatı Cenab-ı Hak bütün esma ve sıfatının iktizası ile tesbit ediyor ve Resul-i Ekrem’i bütün mucizat ve berahiniyle tasdik ediyor ve Kur’an-ı Hakîm bütün hakaik ve âyatıyla onu isbat ediyor ve şu kâinat bütün âyat-ı tekvîniye ve şuunat-ı hakîmanesi ile şehadet ediyor. Acaba hiç mümkün müdür ki, haşir meselesinde Vâcibü’l-Vücud ile bütün mevcûdat -kâfirler müstesna olarak- ittifak etmiş olsun, kıl kadar kuvveti olmayan şüpheler, şeytanî vesveseler, o dağ gibi hakikat-ı rasiha-i âliyeyi sarssın, yerinden kaldırsın? Hâşâ ve kellâ!

   Sakın zannetme, delâil-i haşriye, bahsettiğimiz On İki Hakikate münhasırdır.