en büyük bir abdinden ^(Haşiye) , en sevgili bir mahlûkundan, en büyük hâcetini görüp bitirmesin, is’af etmesin, en yüksek duayı işitip kabul etmesin?.. Evet, meselâ hayvanatın zaiflerinin ve yavrularının rızık ve terbiyeleri hususunda görünen lûtuf ve suhuleti gösteriyor ki, şu kâinatın maliki, nihayetsiz bir rahmetle rububiyet eder. Rububiyetinde bu derece rahîmane bir şefkat, hiç kabil midir ki mahlûkatın en efdalinin en güzel duasını kabul etmesin? Bu hakikatı On Dokuzuncu Sözde izah ettiğim vechile, şurada dahi mükerreren şöyle beyan edelim:

   Ey nefsimle beraber beni dinleyen arkadaş! Hikâye-i temsiliyede demiştik: “Bir adada bir içtima var. Bir yâver-i ekrem bir nutuk okuyor.” Onun işaret ettiği hakikat şöyledir ki: Gel, bu zamandan tecerrüd edip, fikren asr-ı saadete ve hayalen Ceziretü’l-Arab’a gidiyoruz. Tâ ki, Resûl-i Ekrem’i (aleyhissalâtü vesselâm) vazife başında ve ubudiyet içinde görüp, ziyaret ederiz. Bak! O zat nasıl ki risaletiyle, hidayetiyle saadet-i ebediyenin sebeb-i husûlü ve vesile-i vüsûlüdür. Onun gibi, ubudiyetiyle ve duasıyla o saadetin sebeb-i vücudu ve Cennetin vesile-i icadıdır.

   İşte, bak! O zat öyle bir salât-ı kübrada, bir ibadet-i ulyâda saadet-i ebediye için dua ediyor ki, güya bu cezire, belki bütün arz onun azametli