Elbette ve herhalde, o gaybî Zatın yanında en sevgili mahlûku ve en doğru abdi, Onun mezkûr maksadlarına tam hizmet ederek, hilkat-i kâinatın tılsımını ve muammasını hall ve keşfeden ve daima o Hâlikının namına hareket eden ve Ondan istimdat eden ve muvaffakiyet isteyen ve Onun tarafından imdada ve tevfike mazhar olan Muhammed-i Kureyşî (a.s.m.) denilen bu zat olacak.

   Hem aklına dedi: Madem bu mezkûr dokuz hakikatler bu zatın sıdkına şehadet ederler; elbette bu âdem, benî-Âdem’in medar-ı şerefi ve bu âlemin medar-ı iftiharıdır. Ve ona “Fahr-i Âlem” ve “Şeref-i benî-Âdem” denilmesi pek lâyıktır. Ve onun elinde bulunan ferman-ı Rahmanî olan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyanın haşmet-i saltanat-ı maneviyesinin nısf-ı arzı istilâsı ve şahsî kemalâtı ve yüksek hasletleri gösteriyor ki, bu âlemde en mühim zat budur; Hâlikımız hakkında en mühim söz onundur.

   İşte gel, bak, bu harika zatın yüzer zâhir ve bâhir kat’î mucizelerinin kuvvetine ve dinindeki binler âlî ve esaslı hakikatlerine istinaden bütün davalarının esası ve bütün hayatının gayesi, Vacibü’l-Vücudun vücuduna ve vahdetine ve sıfatına ve esmasına delâlet ve şehadet ve O Vâcibü’l-Vücudu isbat ve ilân ve ilâm etmektir.

   Demek, bu kâinatın bir manevî güneşi ve Hâlikımızın en parlak bürhanı, bu “Habibullah” denilen zattır ki, onun şehadetini teyid ve tasdik ve imza eden aldanmaz ve aldatmaz üç büyük icma var.

   Birincisi: “Eğer perde-i gayb açılsa yakînim ziyadeleşmeyecek” ⁽¹⁾ diyen İmam-ı Ali (r.a.) ve yerde iken arş-ı âzamı ve İsrafil’in azamet-i heykelini temaşa eden Gavs-ı Âzam (k.s.) ⁽²⁾  gibi keskin nazar ve gayb-bîn gözleri bulunan binler aktab ve evliya-i azimeyi câmi’ ve Âl-i Muhammed (aleyhissalâtü vesselâm) namıyla şöhretşiar-ı âlem olan cemaat-i nuraniyenin icma ile tasdikleridir.