On İkinci Esas: Hem öyle bir ciddiyetle davet ve öyle esaslı bir surette terbiye eder ki, düsturlarını asırların cephesinde ve aktarın taşlarında nakşediyor ve dehirlerin yüzlerinde payidar ediyor.

   On Üçüncü Esas: Hem tebliğ ettiği ahkâmın sağlamlığına öyle bir vüsuk ve güvenmekle söylüyor ve davet ediyor ki, dünya toplansa, onu bir hükmünden geri çevirip pişman edemez. Buna şahit, bütün tarih-i hayatı ve siyer-i seniyyesidir.

   On Dördüncü Esas: Hem öyle bir itminan ile, bir itimad ile davet eder, tebliğ eder ki, kimseden minnet almaz, hiçbir müşkilâta karşı telâş etmez. Tereddütsüz, kemal-i samimiyetle ve safvetle ve herkesten evvel kendisi amel edip kabul ederek, getirdiği ahkâmı ilân eder. Buna şahit ise, herkesçe, dost ve düşmanca malûm olan meşhur zühdü ve istiğnası ve dünyanın fâni müzeyyenâtına adem-i tenezzülüdür.

   On Beşinci Esas: Hem getirdiği dine herkesten ziyade itaati ve Hâlikına karşı herkesten ziyade ubudiyeti ve menhiyâta karşı herkesten ziyade takvası kat’iyen gösterir ki o, Sultan-ı Ezel ve Ebedin mübelliğidir, elçisidir. Ve o, Mâbud-u Bi‘l-hakkın en hâlis abdidir ve Kelâm-ı Ezelinin tercümanıdır.

   Şu on beş adet esasların neticesi şudur ki: Mezkûr evsaf ile muttasıf şu zat, bütün kuvvetiyle, bütün hayatında mükerreren ve mütemadiyen  فَاعْلَمْ اَنَّهُ لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ  der, vahdaniyeti ilân eder.  اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ عَلَيْهِ وَ عَلٰى اٰلِهِ عَدَدَ حَسَنَاتِ اُمَّتِهِ۞    سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَٓا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلٖيمُ الْحَكٖيمُ