Üçüncüsü:  اَحَدُكُمْ  kelimesiyle der: “Cemaatten hayatını alan hayat-ı içtimaiye ve medeniyetiniz ne olmuş ki, böyle hayatınızı zehirleyen bir ameli kabul eder.”

   Dördüncüsü:  اَنْ يَاْكُلَ لَحْمَ  kelâmıyla der: “İnsaniyetiniz ne olmuş ki, böyle canavarcasına, arkadaşını dişle parçalamayı yapıyorsunuz.”

   Beşincisi:  اَخٖيهِ  kelimesiyle der: “Hiç rikkat-i cinsiyeniz, hiç sılâ-i rahminiz yok mu ki, böyle çok cihetlerle kardeşiniz olan bir mazlumun şahs-ı manevisini insafsızca dişliyorsunuz. Hiç aklınız yok mu ki, kendi âzanızı kendi dişinizle divane gibi ısırıyorsunuz.”

   Altıncısı:  مَيْتًا  kelâmıyla der: “Vicdanınız nerede, fıtratınız bozulmuş mu ki, en muhterem bir halde bir kardeşine karşı etini yemek gibi en müstekreh bir iş yapılıyor.” Demek, zemm ve gıybet aklen, kalben ve insaniyeten ve vicdanen ve fıtraten ve asabiyeten ve milliyeten mezmumdur. İşte bak; nasıl ki şu ayet, îcazkârane, altı mertebe, zemmi zemmetmekle i’cazkârane altı derece o cürümden zecreder.

   Makam-ı isbatta, binler misallerinden, meselâ,  فَانْظُرْ اِلٰٓى اٰثَارِ رَحْمَتِ اللّٰهِ كَيْفَ يُحْيِى الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِى الْمَوْتٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ  ’de, haşri isbat ve istib’adı izale için öyle bir tarzda beyan eder ki, fevkinde