İşte, tertib-i Kur’an irşad-ı nebevî ile münteşir ve matbu Kur’an’lar da ilham-ı ilâhî olduğundan, Kur’an-ı Hakîmin nakşında ve o hattında bir nevi alâmet-i i’caz işareti var. Çünkü o vaziyet ne tesadüfün işi ve ne de fikr-i beşerin düşünüşüdür. Fakat bazı inhiraf var ki, o da tab’ın noksanıdır ki, tam muntazam olsaydı, kelimeler tam birbiri üzerine düşecekti.
Hem, Kur’an’ın Medine’de nazil olan mutavassıt ve uzun surelerinin her bir sahifesinde lâfzullah pek bedi’ bir tarzda tekrar edilmiş. Ağleben ya beş, ya altı, ya yedi, ya sekiz, ya dokuz, ya on bir adet tekrar ile beraber, bir yaprağın iki yüzünde ve karşı karşıya gelen sahifede güzel ve manidar bir münasebet-i adediye gösterir.
