Bir ihtiyare kadının bir tek oğlu vardı, birden vefat etti. O saliha kadın çok müteessir oldu. Dedi: “Yâ Rab! Senin rızan için, Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın biatı ve hizmeti için hicret edip buraya geldim. Benim hayatımda istirahatimi temin edecek tek evlâtçığımı, o Resulün hürmetine bağışla.” Enes der: O ölmüş adam kalktı, bizimle yemek yedi. ^-1-

   İşte, şu hadise-i acibeye işaret ve ifade eden, İmam-ı Busirî' * nin Kaside-i Bürde’de şu fıkrasıdır:  لَوْ نَاسَبَتْ قَدْرَهُ اٰيَاتُهُ عِظَمًا ۞ اَحْيَى اسْمُهُ حٖينَ يُدْعٰى دَارِسَ الرِّمَمِ   Yani, “Eğer alâmetleri, onun kadrine muvafık derecesinde azametini ve makbuliyetini gösterse idiler, değil yeni ölmüşler, belki onun ismiyle çürümüş kemikler de ihya edilebilirdi.”

   Üçüncü Hadise: Başta İmam-ı Beyhakî gibi râviler, Abdullah ibn-i Ubeydullahi’l-Ensarî’den haber veriyorlar ki, Abdullah demiş: Sabit ibn-i Kays ibn-i Şemmas Yemâme harbinde şehid düştüğü ve kabre koyduğumuz vakit ben hazırdım. Kabre konulurken, birden ondan bir ses geldi:  مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ وَاَبُو بَكْرٍ الصِّدّٖيقُ وَعُمَرُ الشَّهٖيدُ وَعُثْمَانُ الْبَرُّ الرَّحٖيمُ   dedi. Sonra açtık, baktık; ölü, cansız! ^-2-   İşte, o vakit, daha Hazret-i Ömer hilâfete geçmeden, şehadetini haber veriyor.

   Dördüncü Hadise: İmam-ı Taberanî ve Ebu Nuaym, Delâil-i Nübüvve’de, Numan ibn-i Beşir’den haber veriyorlar ki: Zeyd ibn-i Harice, çarşı içinde birden düşüp vefat etti, eve getirdik. Akşam ve yatsı arasında, etrafında kadınlar ağlarken, birden   اَنْصِتُوا اَنْصِتُوا   “Susunuz” dedi. Sonra, fasih bir lisanla,  مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ اَلسَّلَامُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللّٰهِ  diyerek bir miktar konuştu.