nizamına bir merkez, hem Nakkaş-ı Ezelînin gece gündüz ipleriyle dokuduğu eşyadaki sanat-ı rabbaniyenin insicamına bir mekik vazifesini yapıyor. Daha sair kelimat-ı Kur’aniyeyi bunlara kıyas edebilirsin. Adeta basit, me’luf birer kelime iken, lâtif manaların definelerine birer anahtar vazifesini görüyor.

   İşte ekseriyetle üslub-u Kur’an’ın geçen tarzlarda ulvi ve parlak olduğundandır ki, bazen bir bedevi Arab bir tek kelâma meftun olur, Müslüman olmadan secdeye giderdi. Bir bedevi,  فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ  kelâmını işittiği anda secdeye gitti.

   Ona dediler: “Müslüman mı oldun?”

   “Yok, ” dedi. “Ben şu kelâmın belâgatına secde ediyorum.”

   Dördüncü Nokta: Lâfzındaki fesahat-ı harikasıdır. Evet, Kur’an manen üslub-u beyan cihetiyle fevkalâde beliğ olduğu gibi, lâfzında gayet selis bir fesahati vardır. Fesahatin kat’î vücuduna, usandırmaması delildir ve fesahatin hikmetine fenn-i beyan ve maanînîn dâhi ulemasının şehadetleri bir bürhan-ı bâhirdir. Evet, binler defa tekrar edilse usandırmıyor, belki lezzet veriyor. Küçük, basit bir çocuğun hafızasına ağır gelmiyor; hıfzedebilir. En hastalıklı, az bir sözden müteezzi olan bir kulağa nahoş gelmiyor, hoş geliyor. Sekeratta olanın damağına şerbet gibi oluyor, zemzeme-i Kur’an onun kulağında ve dimağında aynen ağzında ve damağında mâ-i zemzem gibi leziz geliyor.

   Usandırmamasının sırr-ı hikmeti şudur ki: ''Kur’an, kulûba kut ve gıda ve