zâhir olan delâil-i nübüvvettir. İkincisi, âfâkî, haricî şeylerde mazhar olduğu mucizattır. Şu ikinci kısım dahi iki kısımdır: Biri, manevî ve Kur’anîdir. Diğeri, maddî ve ekvânîdir. Şu ikinci kısım dahi iki kısımdır: Biri, dava-yı nübüvvet vaktinde, ehl-i küfrün inadını kırmak veyahut ehl-i imanın kuvvet-i imanını ziyadeleştirmek için zuhura gelen harikulâde mucizattır. Şakk-ı kamer ve parmağından suyun akması ve az taamla çokları doyurması ve hayvan ve ağaç ve taşın konuşması gibi yirmi nev’ ve her bir nevi manevî tevatür derecesinde ve her bir nev’in de çok mükerrer efradı vardır. İkinci kısım, istikbalde ihbar ettiği hadiselerdir ki, Cenab-ı Hakkın talimiyle o da haber vermiş, haber verdiği gibi doğru çıkmıştır. İşte, biz de şu ahirki kısımdan başlayıp icmalî bir fihriste göstereceğiz. ^(Haşiye)

   DÖRDÜNCÜ NÜKTELİ İŞARET: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın, Allâmü’l-Guyûbun talimiyle haber verdiği umur-u gaybiye had ve hesaba gelmez. İ’caz-ı Kur’an’a dair olan Yirmi Beşinci Sözde envaına işaret ve bir derece izah ve isbat ettiğimizden, geçmiş zamana dair ve enbiya-yı sabıkaya dair ve hakaik-ı ilâhiyeye ve hakaik-ı kevniyeye ve hakaik-i uhreviyeye dair ihbarat-ı gaybiyelerini Yirmi Beşinci Söze havale edip, şimdilik bahsetmeyeceğiz. Yalnız, kendinden sonra sahabe ve âl-i beytin başına gelen ve ümmetin ileride mazhar olacağı hadisata dair pek çok ihbarat-ı sadıka-i gaybiyesi kısmından, cüz’î birkaç misâline işaret edeceğiz. Ve şu hakikat tamamıyla anlaşılmak için, Altı Esas, mukaddime olarak beyan edeceğiz.