vahşiyane mahveden şerlerin vücuda gelmeye hazırlanmaları tarihine tevafuk ederek   اَلنَّفَّاثَاتِ فِى الْعُقَدِ  ’in tam manasına tetabuk eder.

   Hem meselâ:   وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ  cümlesi —şedde ve tenvin sayılmaz— yine 1347 ^-1-  edip, aynı tarihte, ecnebî muahedelerin icbarıyla bu vatanda ehemmiyetli sarsıntılar ve felsefenin tahakkümüyle bu dindar millette ehemmiyetli tahavvüller vücuda gelmesine ve aynı tarihte, devletlerde İkinci Harb-i Umumîyi ihzar eden dehşetli hasedler ve rekabetlerin çarpışmaları tarihine bu mana-yı işarî ile tam tamına tevafuku ve manen tetabuku, elbette bu kudsî surenin bir lem’a-i i’caz-ı gaybîsidir.

   Bir İhtar:

   Her bir ayetin müteaddit manaları vardır. Hem her bir mana küllîdir. Her asırda efradı bulunur. Bahsimizde bu asrımıza bakan yalnız mana-yı işarî tabakasıdır. Hem o küllî manada, asrımız bir ferttir. Fakat hususiyet kesbetmiş ki, ona tarihiyle bakar. Ben dört senedir, bu harbin ne safahatını ve ne de neticelerini ve ne de sulh olmuş-olmamış bilmediğimden ve sormadığımdan, bu kudsî surenin daha ne kadar bu asra ve bu harbe işareti var diye daha onun kapısını çalmadım. Yoksa bu hazinede daha çok esrar var olduğunu Risale-i Nur’un eczalarında, hususan Rumuzat-ı Semaniye risalelerinde beyan ve isbat edildiğinden onlara havale edip kısa kesiyorum.

   Hatıra gelebilen bir sualin cevabıdır:

   Bu lem’a-i i’caziyede, baştaki   مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ  da hem  مِنْ   , hem  شَرِّ  kelimeleri hesaba girmesi ve ahirde   وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ اِذَا حَسَدَ   yalnız  شَرِّ