Bu Onuncu Meseleye

                                                                   Bir Hatime Olarak İki Haşiye

   Birincisi: Bundan on iki sene evvel ⁽¹⁾ işittim ki, en dehşetli ve muannid bir zındık, Kur’an’a karşı sû-i kasdını, tercümesiyle yapmaya başlamış. Ve demiş ki: “Kur’an tercüme edilsin, tâ ne mal olduğu bilinsin.” Yani, lüzumsuz tekraratı herkes görsün ve tercümesi onun yerinde okunsun, diye dehşetli bir plan çevirmiş. Fakat Risale-i Nur’un cerh edilmez hüccetleri kat’î isbat etmiş ki, Kur’an’ın hakiki tercümesi kabil değil. Ve lisan-ı nahvî olan lisan-ı Arabî yerinde Kur’an’ın meziyetlerini ve nüktelerini başka lisan muhafaza edemez. Ve her bir harfi on adetten bine kadar sevap veren kelimat-ı Kur’aniyenin mucizane ve cemiyetli tabirlerinin yerini beşerin âdî ve cüz’î tercümeleri tutamaz, onun yerinde câmilerde okunmaz diye Risale-i Nur her tarafta intişarıyla o dehşetli planı akim bıraktı. Fakat, o zındıktan ders alan münafıklar, yine şeytan hesabına Kur’an güneşini üflemekle söndürmeye, ahmak çocuklar gibi ahmakane ve divanecesine çalışmaları sebebiyle, bana gayet sıkı ve sıkıcı ve sıkıntılı bir hâlette bu Onuncu Mesele yazdırıldı tahmin ediyorum. Başkaları ile görüşemediğim için hakikat-i hâli bilmiyorum.

   İkinci Haşiye: Denizli hapsinden tahliyemizden sonra meşhur Şehir Otelinin yüksek katında oturmuştum. Karşımda güzel bahçelerde kesretli kavak ağaçları birer halka-i zikir tarzında gayet lâtif, tatlı bir surette hem kendileri, hem dalları, hem yaprakları, havanın dokunmasıyla, cezbedarane ve cazibekârane hareketle raksları, kardeşlerimin müfarakatlarından ve yalnız kaldığımdan, hüzünlü ve gamlı kalbime ilişti.