ve muvaffak olamadığından, her bir uzun ve mutavassıt sureyi birer küçük Kur’an hükmüne getirmek için, ehemmiyetli erkân-ı imaniye gibi o kıssaları tekrar etmesi, değil israf, belki mukteza-i belâgattır. Ve hadise-i Muhammediye (a.s.m), bütün benî-Âdemin en büyük hadisesi ve kâinatın en azametli meselesi olduğunu ders vermektir.

   Evet, Kur’an’da zat-ı Ahmediyeye en büyük makam vermek ve dört erkân-ı imaniyeyi içine almakla   لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ‌  rüknüne denk tutulan   مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ‌  risalet-i Muhammediye (a.s.m), kâinatın en büyük hakikatı ve Zat-ı Ahmediye (a.s.m.) bütün mahlukatın en eşrefi ve hakikat-i Muhammediye (a.s.m) tabir edilen küllî şahsiyet-i maneviyesi ve makam-ı kudsîsi iki cihanın en parlak bir güneşi olduğuna ve bu harika makama liyakatine dair pek çok hüccetleri ve emareleri kat’î bir surette Risale-i Nur’da isbat edilmiş. Binden birisi şudur ki:   اَلسَّبَبُ كَالْفَاعِلِ  düsturuyla, bütün ümmetinin bütün zamanlarda işlediği hasenatın bir misli onun defter-i hasenatına girmesi ve bütün kâinatın hakikatlerini getirdiği nur ile nurlandırması, değil yalnız cin ve insi ve meleği ve zîhayatları, belki kâinatı ve semavatı ve arzı minnettar eylemesi ve istidat lisanıyla nebatatın duaları ve ihtiyac-ı fıtrî diliyle hayvanatın duaları gözümüz önünde bilfiil kabul olmasının şehadetiyle, milyonlar, belki milyarlar fıtrî ve reddedilmez duaları makbul olan süleha-i ümmeti her gün o Zata (a.s.m) salât ve selâm ile rahmet duaları ve manevi kazançlarını en evvel o Zata (a.s.m) bağışlamaları ve bütün ümmetçe okunan Kur’an’ın üç yüz