küçük ki, bilinemiyor” demektir.  مِنْ  lâfzı teb’iz içindir, “bir parça” demektir; kılleti ifade eder.  عَذَابِ  lâfzı, nekâl, ikaba nisbeten hafif bir nev’ cezadır ki, kıllete işaret eder.  رَبِّكَ  lâfzı, Kahhar, Cebbar, Müntakime bedel, yine şefkati ihsas etmekle, kılleti işaret ediyor. İşte, bu kadar kılletteki bir parça azap böyle tesirli ise, ikab-ı ilâhî ne kadar dehşetli olur, kıyas edebilirsiniz diye ifade eder. İşte şu cümlede küçük hey’etler nasıl birbirine bakıp yardım eder; maksad-ı küllîyi her biri kendi lisanıyla takviye eder. Şu misal bir derece lâfız ve maksada bakar.

   İkinci Misal: 

وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ

   Şu cümlenin hey’atı, sadakanın şerait-ı kabulünün beşine işaret eder.

   Birinci Şart: Sadakaya muhtaç olmamak derecede sadaka vermek ki,   وَمِمَّا   lâfzındaki  مِنْ -i  teb’iz ile o şartı ifade eder.

   İkinci şart: Ali’den alıp Veli’ye vermek değil, belki kendi malından vermektir. Şu şartı   رَزَقْنَاهُمْ  lâfzı ifade ediyor. “Size rızık olandan veriniz.” demektir.

   Üçüncü Şart: Minnet etmemektir. Şu şarta  رَزَقْنَا  daki  نَا  lâfzı işaret eder. Yani “Ben size rızkı veriyorum; Benim malımdan benim abdime vermekte minnetiniz yoktur.”

   Dördüncü Şart: Öyle adama veresin ki, nafakasına sarf etsin. Yoksa, sefahete sarf edenlere sadaka makbul olmaz. Şu şarta   يُنْفِقُونَ  lâfzı işaret ediyor.