İşte, tekrarat-ı Kur’aniye bu gibi esaslara bakıyor. Hattâ, bazen bir sahifede, iktiza-i makam ve ihtiyac-ı ifham ve belâgat-ı beyan cihetiyle yirmi defa sarihan ve zımnen tevhid hakikatini ifade eder. Değil usanç, belki kuvvet ve şevk verir. Risale-i Nur’da, tekrarat-ı Kur’aniye ne kadar yerinde ve münasip ve belâgatça makbul olduğu, hüccetleriyle beyan edilmiş.

   Kur’an-ı Mucizü’l-Beyanın Mekke sureleriyle, Medine sureleri belâgat noktasında ve i’caz cihetinde ve tafsil ve icmal vechinde birbirinden ayrı olmasının sırrı ve hikmeti şudur ki: Mekke’de, birinci safta muhatap ve muarızları Kureyş müşrikleri ve ümmîleri olduğundan, belâgatça kuvvetli bir üslub-u âlî ve îcazlı, muknî, kanaat verici bir icmal ve tesbit için tekrar lâzım geldiğinden, ekseriyetle Mekkiye sureler erkân-ı imaniyeyi ve tevhidin mertebelerini gayet kuvvetli ve yüksek ve i’cazlı bir îcaz ile tekrar edip ifade ederek, mebde ve meadi, Allah’ı ve ahireti, değil yalnız bir sahifede, bir ayette, bir cümlede, bir kelime, belki bazen bir harfte ve takdim-tehir ve tarif ve tenkir ve hazf ve zikir gibi heyetlerde öyle kuvvetli isbat eder ki, ilm-i belâgatın dâhi imamları hayretle karşılamışlar.

   Risale-i Nur ve bilhassa Kur’an’ın kırk vech-i i’cazını icmalen isbat eden Yirmi Beşinci Söz zeyilleriyle beraber ve Kur’an’ın nazmındaki vech-i i’cazı harika bir tarzda isbat eden Arabî Risale-i Nur’dan İşaratü’l-İ’caz tefsiri bilfiil göstermişler ki, Mekkiye olan sure ve ayetlerde en âli bir üslub-u belâgat ve en yüksek bir i’caz-ı îcazî vardır.

   Amma, Medeniye sure ve ayetlerde, birinci safta muhatap ve muarızları ise Allah’ı tasdik eden Yahudi ve Nasara gibi ehl-i kitap olduğundan, mukteza-i belâgat ve irşad ve mutabık-ı makam ve hâlin lüzumundan