بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ  

اَلْحَمْدُلِلهِ رَبِّ اَلْعَالَمِينَ وَالصَّلَوةُ وَالسَّﻻَمُ عَلَى سَيِّدِالمُرْسَلِينَ وَعَلَى اَلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ

                                                            Tevhid’in iki Burhan-ı Muazzamı ve Sure-i İhlâs’ın

                                                                               Bir Nükte-i İ’caziyesidir.

Şu kâinat tamamıyla bir bürhan-ı muazzamdır.

Lisan-ı gayb, şehadetle müsebbihdir, muvahhiddir.

Evet tevhid-i Rahman’la, büyük bir sesle zakirdir ki:  لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ

Bütün zerrat u hüceyratı, bütün erkân u azası birer lisan-ı zakirdir;

o büyük sesle beraber der ki:   لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ

O dillerde tenevvü var, o seslerde meratib var.

Fakat bir noktada toplar onun zikri, onun savtı ki:   لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ

Bu bir insan-ı ekberdir, büyük sesle eder zikri; bütün eczası, zerratı,

küçücük sesleriyle, o bülend sesle beraber der ki:   لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ

Şu âlem halka-i zikri içinde okuyor aşrı,

şu Kur’an maşrık-ı nuru. Bütün zîruh eder fikri ki:  لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ

Bu Furkan-ı celîlü’ş-şan, o tevhide nâtık bürhan, bütün âyat sadık lisan,

şuaat-ı barika-i iman; beraber der ki:  لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ