hakaik-ı gaybiye, hem esrar-ı şehadet, serair-i ilâhî,

revabıt-ı kevnîye dair hikâyatıdır, hikâyet-i iyanî.

Ki ne vaki reddeylemiş, ne mantık tekzib etmiş.

mantık kabul etmezse, red bile edemez.

Semavî kitabların –ki matmah-ı cihanî–

ittifakî noktalarda musaddıkane nakleder,

ihtilâfî yerlerinde musahhihane bahseder.

Böyle naklî umurlar bir “Ümmî”den suduru, harika-i zamanî...

Altıncı unsur ise: Mutazammın ve müessis olmuş din-i İslâma,

İslâmiyet misline ne mazi muktedirdir, ne müstakbel muktedir;

araştırsan zaman ile mekânı. Arzımızı senevî,

yevmî dairesinde şu hayt-ı semavîdir; tutmuş da döndürüyor.

Küreye ağır basmış, hem dahi ona binmiş, bırakmıyor isyanı.

Yedinci menba ise: Şu altı menbadan çıkan envar-ı sitte,

birden eder imtizac. Ondan çıkar bir hüsn,

bundan gelir bir hads, vasıta-i nuranî.

Şundan çıkan bir zevktir; zevk-i i’caz bilinir, tabirine lisanımız yetişmez. Fikir dahi kasırdır; görünür de tutulmaz o nücum-u âsumanî.

On üç asır müddette meylü’t-tahaddî varmış Kur’an’ın a’dâsında,

şevk-i taklid uyanmış Kur’an’ın ahbabında.

İşte i’cazın bir bürhanı. Şu iki meyl-i şedidle yazılmıştır, meydanda.

Milyonlarla kütüb-ü Arabiye, gelmiştir kütüphane-i vücuda.