İşte bu adedle   اِنَّا اَنْزَلْنَاهُ  kendi ile beraber on surenin hurufatının adedlerine ve on surenin kelimatının adedlerine ve on surenin ayetlerinin adedlerine tevafuku, herhalde şuursuz, hikmetsiz tesadüfün işi olamaz, belki manevi ve lafzî bir i’caz-ı Kur’anînin bir şuaı, hurufata aksedip tanzim ile yaldızlanmış.  اِنَّا اَنْزَلْنَاهُ  ile beraber Duha, Elem-Neşrah Leke, Zilzal, Tekasür, Maun, en evvel nazil olan nısf-ı evvel Alak, Ve’t-Tîn, el-Karia ve Hümeze olan on surenin, tevafuku bozmayan küçük küsurattan kat-ı nazar, yüz adedinde tevafukları olduğu gibi; yine Sure-i   اِنَّا اَنْزَلْنَاهُ   Fecr, Abese, Mürselat, Buruc, Mutaffifîn, İnşikak, Naziat, Nebe’, Münafikun, Cum’a olan on surenin yüz küsur aded-i kelimatına yüzlükte manidar tevafuk etmekle beraber; yine   اِنَّا اَنْزَلْنَاهُ  hurufatı Sure-i İsra, Kehf, Ta-Ha, Yusuf, Hûd, Yunus, Nahl, Enbiya, Mü’minün, Tevbe, Maide olan on surenin her birinin yüz küsur adet ayetlerin manidar tevafukları ve bu surelerinde bütün tevafuk-u acibe zımnında birbiriyle tevafukları içinde binler tevafuk bulunduğu halde, hiç mümkün olur mu ki tesadüf içine girebilsin? Hiç mümkün müdür ki, bu ittifakın uçlarında mühim nükteler, işaretler bulunmasın?

   Üçüncü Misal: Sure-i İhlas’ın ebcedî makam-ı hurufîsi bin üçtür. Böyle büyük yekünlerdeki tevafuka zarar vermeyen küçük küsurattan kat-ı nazar; Sure-i Nur, Hacc, Enfal, Nahl, İsra, Kehf, Enbiya, Mü’minun, Zümer, Yunus, Neml, Yusuf, Şuara, Ta-Ha olan on dört surelerin her birinin bin küsur kelimat-ı adedlerine tevafukuyla beraber; huruf cihetinde Sure-i Sebe, Hakka, Mümtehine, Sure-i İnsan, Tûr, Secde, Zariyat, Rahman, Tahrîm, Talak, Duhan surelerinin her birinin bin küsur aded-i huruflarına manidar tevafuk, elbette, bir “sülüs-ü Kur’an” addedilen Sure-i İhlas’ın hikmettar bir nüktesidir. Ve bu tevafukun bir sırr-ı azîmi var. Ve şuursuz, hikmetsiz tesadüfün işi değildir. Belki şuaat-ı i’caziyenin in’ikasıdır.