getirdikleri halde, şu kâinatın hülâsası ve neticesi ve nazdar bir halifesi ve nazenin bir meyvesi olan insan, bütün bunların aksine, zıddına olarak, ettikleri küfür ve şirkin ne kadar çirkin düşüp, ne derece cezaya şâyeste olduğunu ifade edip, bütün bütün ye’se düşürmemek için; hem şunun gibi nihayetsiz bir cinayete, hadsiz çirkin bir isyana Kahhar-ı Zülcelâl nasıl meydan verip, kâinatı başlarına harap etmediğinin hikmetini göstermek için,  اِنَّهُ كَانَ حَلٖيمًا غَفُورًا  der. O hatime ile hikmet-i imhali gösterip, bir rica kapısı açık bırakır.

   İşte şu on işarat-ı i’caziyeden anla ki, ayetlerin hatimelerindeki fezlekelerde, çok reşahat-ı hidayetiyle beraber çok lemeat-ı i’caziye vardır ki, büleğaların en büyük dâhileri şu bedi’ üsluplara karşı kemal-i hayret ve istihsanlarından, parmağını ısırmış, dudağını dişlemiş,  مَا هٰذَا كَلَامُ الْبَشَرِ  demiş;   اِنْ هُوَ اِلَّا وَحْىٌ يُوحٰى  ’ya hakkalyakîn olarak iman etmişler. Demek bazı ayette, bütün mezkûr işaratla beraber, bahsimize girmeyen çok mezâyâ-i aheri de tazammun eder ki, o mezâyânın icmaında öyle bir nakş-ı i’caz görünür ki, kör dahi görebilir.

   İKİNCİ ŞULENİN ÜÇÜNCÜ NURU şudur ki: Kur’an, başka kelâmlarla kabil-i kıyas olamaz. Çünkü, kelâmın tabakaları, ulviyet ve kuvvet ve hüsn-ü cemal cihetinden dört menbaı var: Biri mütekellim, biri muhatap, biri maksat, biri makam’dır. Ediplerin, yanlış olarak, yalnız makam gösterdikleri gibi değildir. Öyle ise, sözde, “Kim söylemiş? Kime söylemiş? Ne için söylemiş? Ne makamda söylemiş?” ise, bak; yalnız söze bakıp durma. Madem kelâm, kuvvetini, hüsnünü bu dört menbadan alır;