Biliniz ki, bir seneden ziyadedir, ben duada, Risaletü’n-Nur’un şakirdlerinin risalelerle alâkadar olan ezvac ve evlât ve valideynlerini dahi dahil ediyorum. Bunun bir sebebi, başta Sabri’nin Nureddin’i ve Süleymanların Sıddık Süleyman ve Süleyman Rüştü olarak, orada burada bazı zatlar, çoluk ve çocuklarıyla daireye girmeleridir.

   Adalet-i ilâhiye, İslâmiyete ihanet eden mimsiz medeniyete öyle bir azab-ı manevî vermiş ki, bedeviliğin ve vahşiliğin derecesinden çok aşağıya düşürtmüş. Avrupa’nın ve İngilizin yüz sene ezvak-ı medeniyesini ve terakki ve tasallut ve hâkimiyetin lezzetlerini hiçe indiren mütemadi korku ve dehşet ve buhran yağdıran bombaları başlarına musallat etmiş. İşte böyle bir zamanda en lüzumlu, en ehemmiyetli, en birinci vazife imanı kurtarmak olduğundan, bu zamana ve bu seneye bakan beşaret-i

Kur’aniye ve     فَضْلُ اللهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَ   *  فَضْلاً كَبِيرً   ayetlerin müjdesi en büyük bir fütuhat suretinde Risale-i Nur’un manevî fütuhat-ı imaniyesini gösteriyor.

   Evet, bir adamın imanı, ebedi ve dünya kadar bir mülk-ü bakinin anahtarı ve nurudur. Öyle ise, imanı tehlikeye maruz her adama, bütün küre-i arzın saltanatından daha faideli bir saltanat, bir fütuhat kazandıran Risaletü’n-Nur, elbette bu ayetlerin, bu asırda, bu beşaretlerinin kasdî bir medar-ı nazarlarıdır.

   Nur ve gül fabrikalarının hademe ve sahipleri, insanın başında iki göz gibidir; zâhiren ikidir, fakat bir görürler. Ahvel (şaşı) gözlü, iki görür. Lillâhilhamd bu iki cereyan-ı nuranî kemal-i ittihaddadırlar.

Duanıza muhtaç kardeşiniz

Said Nursî

***