Hem herkesi geveze ve sersem eden ve üç seneden beri odamdan işitilen radyoyu, iki defadan başka ne dinlediğimi ve ne de sorduğumu, benimle beraber olan sizler biliyorsunuz. Bu derece bu vaziyetlere karşı alâkasız ve lâkayd bir adamın takip ettiği mesleğe taarruz eden ve evhama düşüp tarassudla sıkıntı veren, ne derece insaftan uzak düştüğünü en insafsız da tasdik eder.

   İkinci esas: Ey kardeşlerim, sizler biliyorsunuz ki, bizim mesleğimizde benlik, enaniyet, şan ü şeref perdesi altında makam sahibi olmaktan, öldürücü zehir gibi ondan kaçıyoruz. Onu ihsas eden hâlâttan şiddetle ictinab ediyoruz. Elbette, burada, altı yedi sene gözünüzle ve yirmi seneden beri tahkikatınızla anlamışsınız ki, ben şahsıma karşı hürmet ve makam vermek istemiyorum. Sizleri o noktada şiddetle tekdir etmişim. “Benim haddimden fazla mevki vermeyiniz” diye sizden darılıyorum. Yalnız, Kur’an-ı Hakîmin bu zamanda bir mucize-i maneviyesi olan Risale-i Nur hesabına, ben de onun bir şakirdi olmak haysiyetiyle, ona karşı tasdikkârane teslimi ve irtibatı şakirane kabul ediyorum. İşte bu derece enaniyetten ve benlikten, şan ve şeref namı altındaki riyakârlıktan kaçmayı düstur-u hareket ittihaz eden adamlara karşı ehl-i hükûmetin, ehl-i idare ve zabıtanın evhama düşmeleri ne kadar manasız ve lüzumsuz olduğunu divaneler de anlar.

Kardeşiniz

Said Nursî

***

   Risale-i Nur Talebeleri Tarafından Sorulan

   Bir Suale Cevaptır

   Sual: “Âlem-i İslâm’ın mukadderatıyla ciddi alâkadar olan bu Cihan Harbinin dehşetli zamanlarında elli gün kadar ne bizden ve ne de her gün hizmetinizde bulunan Emin’den bir defacık sormadınız, ehemmiyet vermediniz. Acaba bu büyük hadiseden daha büyük diğer bir hakikat mı hükmediyor ki; bunu ehemmiyetten ıskat ediyor. Yahut onunla meşgul olmanın bir zararı mı var?” diye Üstadımızdan sorduk. O da elcevab diyor ki: