***

        وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ           بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

   Isparta’daki kardeşlerimize,

   Lâtif bir rüyanın kadere ait bir meseleyi, şuhud derecesinde bize kanaat verdiği gibi, o lâtif rüyanın ciddi ikinci parçası bizlere manevi bir müjde ve beşaret verdiği cihetle siz kardeşlerimize beyan ediyoruz. fiöyle ki:

   İki gün evvel Üstadımız rüyada görüyor ki: “Ben, –yani Feyzi– ile beraber gezmeye çıkıyor. Giderken, birden ben Üstadıma söylüyorum ki: ‘Buradan ben ayının tesbihini toplayacağım.’ Üstadım da bakıyor ki, beyaz ipler gibi dolaşmış bir şey görüyor.” Bu acip güldürecek sözümden ve ayıya tesbih isnad etmek vaziyetimden çok şiddetli gülerek uyanmış. Uyandıktan sonra da gülmüş. Akşama kadar hiç görülmemiş bir tarzda, yirmi otuz defa o hadise-i nevmiyeyi gülerek benimle mülâtefe etti. Münasebet olmayan bazı şeylerle tabire çalıştıksa da tabire münasebet tutmadı.

   Sonra ikinci gün âdet-i müstemirrede, kendi tecrübesiyle rüya-yı sadıkanın kısmen aynı günde, kısmen ikinci günün aynı saatinde, bana benzeyen bir dost –ki, rüyada Üstadıma benim suretimde görünmüş– Üstadımızın yanına geldi. Dedi ki: “Ayının yağını toplayanlardan alıp ve –müezzin ve tesbih yapan bir adamın tavsiyesiyle– mühim bir adama, her sabah hastalık için yutmasını nasıl görüyorsun?”

   Üstadımız da, rüyada güldüğü gibi aynen öyle gülmüş. Birden rüya hatırına gelip bu acip ve aynı aynına tabiri kemal-i taaccüb ve hayretle karşılayıp ona demiş: “Sakın istimal etmesin.”

   Yirmi Sekizinci Mektubun rüyaya ait birinci risalesinin altıncı nüktesinde rüya-yı sadıka, kader-i ilâhinin her şeyi ihata ettiğine bir hüccet-i katıa