O tayinde taayyün var. Ey   لاَ هُوَ اِلاَّ هُوَ  

Şu tevhid-i şuhuda bir işarettir. Hakikat-bîn nazar tevhide müstağrak olursa

                                                                                 der ki:     لاَ مَشْهُودَ اِلاَّ هُوَ

İkinci cümle:     اللّٰهُ اَحَدٌ  ’dir  ki, tevhid-i ulûhiyete tasrihtir. Hakikat,

                                                         hak lisanı der ki:    لاَ مَعْبُودَ اِلاَّ هُوَ

Üçüncü cümle:     اللّٰهُ الصَّمَدُ  ’dir. İki cevher-i tevhide sadeftir. Birinci dürrü:

                 Tevhid-i rububiyet. Evet nizam-ı kevn lisanı der ki:    لاَ خَالِقَ اِلاَّ هُوَ

İkinci dürrü: Tevhid-i kayyûmiyet. Evet serâser kâinatta, vücud ve hem

                            bekâda, müessire ihtiyaç lisanı der ki:     لاَ قَيُّومَ اِلاَّ هُوَ

Dördüncü:     لَمْ يَلِدْ ’  dir. Bir tevhid-i celâlî müstetirdir; enva-ı şirki

                                                                   reddeder, küfrü keser bîiştibah.

Yani tagayyür, ya tenasül, ya tecezzi eden elbet ne Hâlik’dır, ne

                                                                                          Kayyûmdur, ne İlâh.

Veled fikri, tevellüd küfrünü    لَمْ    reddeder, birden keser atar.

                                          Şu şirktendir ki, olmuştur beşer ekserisi gümrah.

Ki, İsa (a.s.), ya Üzeyr’in (a.s.), ya melâik, ya ukûlün tevellüd şirki meydan

                                                                       alıyor nev-i beşerde gâh bâ-gâh.