Kulağı ger yapıştırsan, şu Furkan’ın sinesine, derinden tâ derine sarihan

                                                   işitirsin semavî bir sadâ der ki:    لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ 

O sestir gâyeten ulvî, nihayet derecede ciddî, hakikî pek samimî, hem

      nihayet mûnis ve mukni ve bürhanla mücehhezdir. Mükerrer der ki:

                                                                                                لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ 

Şu bürhan-ı münevverde cihat-ı sittesi şeffaf ki, üstünde münakkaştır

                        müzehher sikke-i i’caz, içinde parlayan nur-u hidayet der ki;    لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ 

Evet, altında nescolmuş mühefhef mantık ve bürhan, sağında akl-ı istintak,

                            mürefref her taraf, ezhan “Sadakte” der ki:     لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

Yemîn olan şimalinde, eder vicdanı istişhad. Emamında hüsn-ü hayırdır,

                   hedefinde saadettir. Onun miftahıdır her dem ki:      لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ 

Emam olan verasında ona mesned semavîdir ki, vahy-i mahz-ı rabbanî.

                 Bu şeş cihet ziyadardır. Bürûcunda tecellidar ki:     لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ 

Evet vesvese-i sârık, bâvehm şübhe-i târık, ne haddi var ki o marık,

         girebilsin bu bârık kasra. Hem şârık ki sur sûreler şahik, her kelime

                                                              bir melek-i natık ki:     لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ 

O Kur’an-ı Azîmüşşan nasıl bir bahr-ı tevhiddir. Bir tek katre, misal için bir

    tek Sûre (İhlâs) fakat kısa bir tek remzi nihayetsiz rumûzundan. Bütün

    enva-ı şirki reddeder, hem de yedi enva-ı tevhidi eder isbat. Üçü menfi,

    üçü müsbet şu altı cümlede birden:

Birinci cümle:    قُلْ هُوَ   karinesiz işarettir. Demek ıtlakla tâyindir.