İkincisi: Ehl-i tarikatın ve bilhassa Nakşîlerin dört esasından biri ve en müessiri olan rabıta-i mevt, Eski Said’i Yeni Said’e çevirmiş ve daima hareket-i fikriyede Yeni Said’e yoldaş olmuş, başta İhtiyar Risalesi olarak çok risalelerde o rabıta-i keşfiyatı göstere göstere, tâ ehl-i iman hakkında mevtin nurani ve hayattar ve güzel hakikatını görüp gösterdi.

   Üçüncüsü: Bu ayet cifir ve ebced hesabiyle her tarafta Said’e hücum eden üç çeşit mevtin temas zamanını ve tarihini aynen gösterip tevafuk eder. Demek ayetteki   مَيْتًا   kelimesinin efradından medar-ı nazar bir ferdi ve cifirce onun ismi   مَيْتًا   adedine tam tevafuk ile hususi işarete mazhar bir masadakı Saidi’n-Nursi’dir.

   Sabri, sadakatının bir kerametidir ki; ben namazdan sonra bu tetimmeyi yazarken, Sıddık Süleyman’ın halefi Emin, Sabri’nin    أَوَ مَن كَانَ مَيْتًا   ayetine dair parçayı aldığı ve Ramazanın feyzinden onun izahı gibi yeni nurlar istediğini gördüm. Ne yazdığımı Emin’e gösterdim. Hayretle dedi: “Bu hem Sabri’nin hem Risale-i Nur’un bir kerametidir. Bu ayette esrarlı muvazene-i Kur’aniye’yi düşünürken Sure-i Hûd’daki   فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُواْ   fıkrasına karşı    وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُواْ فَفِي الْجَنَّةِ   ’deki muvazene hatıra geldi ve bildirildi ki; nasıl bu iki ayet ve fıkra Risale-i Nur’un mesleğine ve şakirdlerine tam tamına manen cifirce bakıyor, öyle de    فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُواْ فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ   ayeti dahi Risale-i Nur’un muarızlarına, düşmanlarına ve onların cereyanlarının mebdeine ve faaliyet devresine ve müntehasına cifrî ile tevafukla işaret eder. şöyle ki:   يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ   gibi ayetlerin bahsinde Birinci Şua’da