1361 ederek; bu tarihte, umur-u azîmeden bir dehşetli gıybeti, bu ayetin mana-yı işarî külliyetinde dahil ediyor. Umur-u azîmeden böyle bir acip gıybet aynı tarihte, aynı senede vukua geldi. fiöyle ki:

   On sekiz sene müddetinde sünnet-i seniyyeyi muhafaza için başına şapka koymadığından, on sekiz senedir haps-i münferid hükmünde ihtilâttan men ve yalnız bir odada hayatını geçirmeye mecbur edilen ve hususî ibadetgâhında ezan-ı Muhammedî okuyup “Allahu Ekber” dediğinden ve “Lâ ilâhe illâllah” hakikatini güneş gibi gösterdiğinden, yüz arkadaşıyla taht-ı tevkife alınan ve mahkûm edilen bir adamı, yüzer emare ve karinelere istinaden inayet-i ilâhiyeden geldiğine kat’î bir kanaat ile işarat-ı Kur’aniyeden bir müjdeyi hem kendine, hem musibetzede arkadaşlarına bir teselli niyetiyle beyan ettiği için, onu tekfir derecesinde gıybet ve galiz tabiratla teşhir etmek ve onun dersleriyle imanlarını kurtaran masum şakirdlerini ondan tenfir edip şüpheler vermek; güya ortalıkta medar-ı inkâr hiçbir şey yok ve hiçbir münkeratı ve cinayeti görmüyor gibi, yalnız o biçarenin mevhum bir hatasını, sekiz senede seksen müdekkiklerin nazarında saklanan ve sathî ve inadî nazarına göre, bir içtihadî yanlışını görüyor zannıyla galiz tabirler ile zemmetmek, elbette bu asırda, bu memlekette Kur’an-ı Mucizü’l-Beyanın kasten işaretine medar olabilir azîm bir hadisedir. Bence, Kur’an’ın nasıl ki her sûre ve bazen bir ayet ve bazen bir kelime bir mucize olur; öyle de, bu ayetin tek bir işareti, ihbar-ı gayb nevinden bir lem’a-i i’caziyedir.

   Bu ayetin bu işareti, bu asırda, Risale-i Nur şakirdlerinin hakkındaki gıybete baktığına üç emare var.

   Birincisi: Birinci Şua olan İşarat-ı Kur’aniye risalesinde, Risale-i Nur’a ve tercümanına da işaret eden beşinci ayet olan

اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَاَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِى بِهِ فِى النَّاسِ    gayet kuvvetli karinelerle   مَيْتًا   kelime-i kudsiyesi cifir ve ebced hesabıyla ve üç cihet manasıyla Said Nursî’ye tevafuk etmesidir. 

   İkinci emare:     اَيُحِبُّ اَحَدُكُمْ    ila ahirihi, ayetin makam-ı cifrîsi ve riyazîsi 1361 etmesidir ki, aynı tarihte o acip hadise oldu.

   Ve üçüncü emare: İhtiyar zatı unutmak, belki şahsıma karşı tezyifatını