beraber, izafeden tavsife geçse    رِسَالَةٌ نُورِيَّةٌ   olur. Bir  ( ى )  ve  (ه)   ilâve olur ve şedde gider, bir  ( ن )  noksan olur. Fakat   طَيِّبَةً   ’deki tenvin, bir derece vakf olduğundan sayılmazsa yine tam tamına iki farkla, medde sayılmazsa bir farkla, tevafuk eder.

   Hem, mana cihetiyle iki ayet, iki cereyana işaretleri ve münasebetleri ve tetabukları çok kuvvetli bulunduğundan, nakıs bir tevafuk ve zaif bir emare dahi kâfidir.

   Hem böyle makamlarda, böyle büyük yekûnlerde bu gibi küçük farklar zarar vermez. Ben tahmin ederim, bu sehiv, beşinci ayetin işaretindeki sehiv gibi ehemmiyetli bir kısım işarat-ı gaybiyenin anahtarı olacak. Ve bu muazzam ayet, otuz üçüncü ayet olmasına bir işaret idi. İnşaallah istikbalde bir kardeşimiz o hazineyi açacak.

   Umumunuza birer birer selâm ederiz. Duanızdan çok istifade eden

Kardeşiniz

Said Nursî

***

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

   Karadağ’ın Bir Meyvesi

   Aziz kardeşlerim, bu defa mektup yerinde bu meyveyi gönderiyoruz:

   Bir ayetin mana-yı işarîsinin külliyetinden bir ferdi, Hürriyetten bu ana kadardır, Teşrin-i Sani otuzuncu gün, 1358’de3, Karadağ başına çıkıyordum. “İnsanların, hususan Müslümanların bu teselsül eden helâketleri ve hasaretleri ne vakitten başladı, ne vakte kadar devam eder?” hatıra geldi. Birden, her müşkilimi halleden Kur’an-ı Mucizü’l-Beyan, Sûre-i Ve’l-Asri’yi karşıma çıkardı. Dedi: “Bak.” Baktım. Her asra hitap ettiği gibi, bu asrımıza daha ziyade bakan    وَالْعَصْرِ * إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ   ayetindeki   إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ