ibaret Risale-i Kaderin zeyli iken, On Yedinci Sözün zeyline giren parça dahi, Telvihat’a zeyil olarak yazılsa münasip olur.   اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ   ayetinin tecellisine bakan bir seyahat-i kalbiye-i hayaliyeye dair iki üç sahifelik Yirmi Dokuzuncu Mektub’un ahir kısımlarındaki parça dahi içlerinde bulunsa güzel olur.

   Şimdi size, musibet yüzünden bir inayet-i hassayı fazla dua etmenize vesile olmak için yazıyorum:

   Bugün, dört saat evvel ben, yalnız, Karadağ’ın halî ormanları içinde idim. Gayet titiz bir ata binmiştim. Ben binerken, birden dizgin kayışı koptu. O da fena ürktü, ma’reke takıldı. Beni öyle fena bir tarzda çiftelerle yere düşürdü. Ben o halde sol elim ve sol ayağım kırılmış gibi ihtimal verdiğim gibi, vaziyet de öyle gösteriyordu. At da başkasının malı. O halî orman içine daldı. Etrafta hiç kimse yok ki, imdada yetişsin. Cenâb-ı Hakka hadsiz şükrediyorum; el, ayağım kırılmamış, çok ziyade incinmiş iken, yine şemsiyeyle yürüyebildim. O titiz at da ormana dalıp, yolsuz bir istikamete, benim yürüyüşümle yürüyerek, on beş dakikalık bir mesafeye bir saatte yetiştik. At su içmekte iken, Nuriye isminde bir kadın geldi. Elinde ekmek, bir parça ekmeği ata verip, tutuldu. Ben de Cenâb-ı Hakka şükür, o vakit binebildim, odaya geldim. Birden öyle bir tufanlı yağmur oldu; hücremin önünde bir sel olarak gördük. Eğer o su, o Nuriye’ye rast gelmeseydi, o halî yerde, o yağmur altında, at da başkasının malı, kaybolmak gibi çok musibetlerden Cenâb-ı Hak muhafaza eyledi. Bu küçük musibette dokuz cihette nimet olduğunu tasdik ettik. Ve bu nevi hıfz ve himayet, sizlerin samimî dualarınızın bir neticesi olduğu kanaatindeyiz. Ve bu dokuz cihetle medar-ı şükran hadise dün aldığımız hediye-i Nuriyenin çok faideli olduğuna işarettir. Çünkü, darb-ı meselde meşhurdur ki, bir şeyde zahmet, meşakkat, alâmet-i makbûliyettir.

   Umum kardeşlerimize birer birer selâm ve dua ve dualarını istiyoruz.

Kardeşiniz

Said Nursî

***