وَ اِنْ مِنْ شَئٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِه۪           بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ بِعَدَدِ حُرُوفِ الْقُرْاٰنِ الَّذي كَتَبْتُمُوهُ

   Aziz, sıddık, mübarek –Kur’an-ı Mucizü’l-Beyanın bir vech-i i’cazını harika kalemiyle gösteren ve mütemadiyen defter-i hasenatına, o yazdığı Kur’an’ları okuyanların sevapları yazılan– kıymettar Husrev,

   Bana gönderdiğin iki mübarek nüshadan birincisini size, Hilmi Beyle gönderdim. Bir hiss-i kablelvuku ile, sen, Isparta’dan ayrılacağız diye ikisini birden bize göndermiştin. Çok da iyi oldu. Şimdi Isparta, Medresetü’z-Zehra-i Ekber ve Medrese-i Nuriye-i Kübra olduğundan, bu kudsî eser, orada, hususan şuhur-u selâse gelmek üzere bir zamanda lâzımdır. İnşaallah orada da, bizim gibi cüzleriyle taksimle hatmeler okunacak.

   Hilmi’nin kâğıdında, şimdilik geri kaldı, demiştik. Fakat bir manevi ihtar ile gönderildi. Başta Aliler, Sabri, Rüştü, Zühtü, Nuri, Ali, Refet, Tahiri, Hacı Hafız, Ahmedler, Mehmedler, Mustafalar umumen selâm ve dua ederiz.

Said Nursî

***

   Sava Medrese-i Nuriyenin kıymettar bir talebesi Marangoz Ahmed’in güzel ve halis manzumesi bizi memnun edip Lâhika’ya girdi. Hususan Risale-i Nur’un sandalyesinden masumları inmedikleri ve “O nurlu sandalyede oturan, yangınlar, tuğyanlardan kurtulur” diye sözleri, güya, tam Medresetü’z-Zehranın hakiki bir talebesi, istikbalden zamanımıza gelmiş bize teselli veriyor ve masum talebelerin çoğalmasını müjde veriyor.

   Risale-i Nur’un telifi başında başkâtip, Şamlı Hafız Tevfik’in haremi merhume Zehra, ben Barla’da iken, fiamlı Hafız Risale-i Nur’u yazmasına çalışmak için, o merhume, Hafız’ın bedeline belinde odun taşımakla odun getiriyordu ve Hafız’ın işlerini görüyordu, tâ Nurları yazsın. Biz de o merhumeyi, o iyiliğine mukabil, Risale-i Nur’un vefat etmiş has talebeleri içinde o vakitten beri duamızda şerik ediyoruz, hem dua edeceğiz.

***