bilir zannediyorlar. Cenab-ı Hak şu zamanda, i’caz-ı Kur’an’ın manevî lemeatından olan malum Sözleri, şu dalâlet zındıkasına bir tiryak hâsiyetini vermiş tasavvurundayım.

   Fakat maatteessüf benim müşevveş tabiratım ve sû-i niyatım bir derece sed çekiyor. İnşaallah kardeşlerimin duasıyla o mâni zail olur, o tiryaklar tesirini güzel gösterirler. Şimdi bir parça başka şeylere dair görüşeceğim.

   İstanbul’da mübarek bir dostumdan bir kaç tane, birer nüsha Arabî risalelerim geldi. İki üç taneyi size gönderdim. Hoşunuza giderse öbürlerini de sonra gönderirim.

   Hem benim kardeşim ve burada en evvel talebem Şeyh Mustafa’ya de ki, “Senin kardeşin Said diyor ki: Biz hem senin duana, hem kalemine muhtaç idik, madem kalem ile hizmet etmiyorsun, ona bedel pek fazla dua etmelisin, çünkü senin duana çok muhtaçtır.”

   Hem de ki, “Said diyor: O hem şeyhdir, hem hafızdır, Şeyh olduğu için Mirac Sözü ona lâzım. Hafız olduğu için, İ’caz Sözü ona elzem olduğundan ben demiştim ki, onları kendine yazsın. Tenbellik etti yazmadı. Zararı yok, ona yazılabilir.”

   Eğer dese ki, “Onlardan daha âlâ bir şey ile meşgul olmak istiyorum.” De ki, “Bir saat tefekkür çok ibadete mukabildir.” ⁽¹⁾  olan hadis-i şerifi hatırına getir. Şu Sözler tefekkür, hem en âlî tefekkür kısmındandır. Demek en âlî bir ibadet hükmündedir. Bahusus bir kalem onları yazsa, her kim ondan istifade etse, kalem sahibinin ondan hissesi çıkar.”

   Eğer dese, “Ben muhtaç değilim, kalbimde, aklımda yaralar yoktur.” Sen ona de ki, “Sen muhtaç olmazsan, sana muhtaç olanlar muhtaçtırlar. Sana bakan ve seninle bağlanan avam-ı müslimîn cinnî ve insî şeytanların oklarına hedeftirler. O Sözleri onlara sur yapmazsan, o hakikatları onların ruhlarına siper ve zırh yapmazsan, onların muhafazası, terbiyesi, mesuliyeti altında kalırsın.”

                                                              اَلدَّاعِى وَاْلمُسْتَدْعِى اَخُوكُمُ اْﻻُخْرَوِى

Said Nursî