Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmdan sonra mucize gösterilmiyecektir.” mülâhazası esnasında kamyon müdhiş sadmelerle üç takla, yirmi beş-otuz metreden aşağıya yuvarlandık. Şehadet getiriyordum. Yaralı mıyım, diye kendimi yokladım. Yüzbin şükür hiçbir yaram yok. Korkarak doğruldum, şoförün kafası, gözü parçalanmış, “ah, of” çekiyor. Etrafımı tedkik ettim; şoför tarafındaki kapı ve camlar hurdahaş olmuş. Benim tarafımdaki ince cam bile kırılmamış. O anda bunun büyük bir keramet olduğunu, mucize olmadığını ve bir daha böyle maceralı şeyleri tefekkür etmemek için kerametkârane gaybî bir tokat olduğunu anladım.

Risale-i Nur şakirdlerinden

*

(“Küçük Husrev” Mehmed Feyzi’nin bir fıkrasıdır.)

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

Kıymettar Üstadım, efendim!

Çeşm-i im’anımla kıldım Risale-i Nur’a nazar,

Yoktur imkân yaza mislin, efrad-ı beşer.

Bu ne elfaz, bu ne mana, bu ne üslub-u hasen,

Okudukça münceli olmakda, daim bir hüsün.

Barekâllah ey mukaddes Nur-i Hudâ,

Sendedir envar-ı tevfik-i ilâhî, ruşena.