Ey kardeşlerim, istifade edelim. Bu Risalelerden istifade etmeyenler ne kadar akılsızdırlar. Çok şükürler olsun ki, böyle bir zat-ı muhtereme Cenab-ı Hak bizi eriştirdi.   لِلّٰهِ الْحَمْدُ وَ الْمِنَّةُ

   Cenab-ı Hakkın rahmetiyle, ihsanıyla, eltafıyla Üstad-ı muhteremin himmetiyle ehl-i tarikat ile birleştik. Şimdi Sözler’i çok okuyoruz. Ve onlar da çok istifade ediyorlar, menfaattar oluyorlar. Sözler’in hak olduğunu tamamıyla anladılar. Hattâ okumak için, kardeşimi çok defa icbar ediyorlar. Bir gün kardeşim Mustafa, Risaleleri yazmaklığım için beni teşvik etti. Ben de yazmak için Yirminci Mektubu aldım. İstinsah ettiğim bu mektubda üç tevafuk gördüm. Satırın yukarısında iki tane “nihayetsiz” var; ve altında da üç “dünya” tevafuku var. Bu halden müteessir oldum. İnşaallah Üstad-ı muhteremimin himmetiyle Risaleleri yazmağa muvaffak olurum ümidindeyim.

   Yirminci Mektubu elimde götürürken, meydanda idi. Karşımda muhtar odası olduğundan Risaleyi saklamıştım. O gece rüyamda, Üstad-ı muhteremimi büyük bir denizde ve denizin içerisinde sarayda gördüm. Bizim köyün insanları da o sarayın etrafında idiler. Âciz talebeniz doru ata binerek zatınızın yanına vardım. O adamlar bana, denizden nasıl atladığımı sordular. Ben de o adamlara cevaben: “At yeni nallı olduğundan hiç zahmet çekmeden geldim.” Halbuki, deniz ince bir surette incimad etmişti. O esnada Üstadım karşıma çıkarak, “Ne için Sözler’i saklıyorsunuz? Bundan sonra Sözler meydanda olacak.” dediniz. O esnada benden at istediniz. Ben de güzel yürüyüşlü atı getirdim, o esnada uyandım. Allah hayretsin.

Âciz talebeniz

Hacı Mehmed

*

(Kuleönü karyesinden elmas kalemli Mustafa’nın

kıymettar arkadaşı Hafız Mustafa’nın fıkrasıdır.)

   Ey Feyyaz-ı Mutlak ve Vahid-i Ehad olan Cenab-ı Allah’a giden tarik-i müstakîm yolunu gösterip, pek elemli ve pek hatarlı uhrevî hayatımın kurtulmasına sebep olan Üstadım efendim!...