(Kalemi kerametli Mesud’un ehemmiyetli bir rüyasıdır)

   Alicenab ve fazilet-mend Üstad-ı muhteremim, efendim hazretleri!

   Tuluat olmadıkça, siz Üstadıma mektub yazmağa muktedir olamıyorum. Çünkü, başlıca a’mâlim Nurların ikmali olduğundan ve yazdığım esnada bir an evvel bitirmek emeliyle seri bir surette yazdığım için, o Nurlardan almış olduğum feyzi etraflıca anlatamayacağım için, mektub tastirine cür’et edemiyorum.

   Husrev efendinin nezdinizden müfarakatı günü, bendeniz ziyarete geliyordum. Bedre’in civarında birbirimize tesadüf ettik. Geri dönmekliğimizi söylediler. Sabırsızca esbabının neden münbais olduğunu sordum. Neticeyi anlattılar. Birlikte köye avdet ettik. Çok müteessir oldum. Meyusiyetinden iki gün dışarıya çıkamadım. Kalbimin teessürünü teskin için, Nurları yazmakla meşgul oldum.

   Avdetimizin ikinci gününün gecesi, saat onbuçuğa kadar yazı ile iştigal ettim. Sahuru yedikten sonra meyusane ve mükedderane yattım. Gördüm ki, zat-ı âlinizle birlikte Medine-i Münevvere’ye gitmişiz. Harem-i Şerifin kapısından girince, makber-i saadet önümüzde görünüyordu. Makber-i saadetin içinde Peygamberimiz sallâllahü tealâ aleyhi vesellem Babiü’s-selâma doğru müteveccih idiler. Ben derakab koşmak istedim. Birlikte ben sizin bir adım arkanızda olarak vardık. İmamın namazdan fariğ olduğunda, nasıl yüzünü cemaate çevirir, bizim girdiğimiz tarafa doğru Zat-ı risalet dönmüşler. Diz üstüne oturmuşlar ve biz de vardık. Zat-ı âliniz hemen bir adım mesafeli olarak diz çöküp oturdunuz. Ben de sizin arkanızda diz çöküp oturdum. Siz Resul-i Ekremle (a.s.v.) ile epey müddet görüştünüz. Dikkatli vech-i saadete nazar ettiğimde, alnı vech-i mübareki güneş gibi gayet parlak ve sair aksamı buğday rengi, re’yü’l-ayn müşahede ettim. O esnada mükalemeniz neye müncer olduğunu anlayamadım. Tefsirini Üstad-ı ekremime havale ediyorum. Yalnız kasır fikrimle, sen ne oluyorsun, diye kalbimi teskin edebildim. Üstadım şu zalimlerin İslâmiyete karşı tecavüzlerini, kendi merciine ve şeriat sahibine şikâyet etti.

Mesud