Ey aziz Üstad!

   Bu defa yazmağa muvaffak olduğum üç mevkıftan mürekkeb Otuz İkinci Sözü bera-yı tashih takdim ediyorum. İşbu kitabım, nazar-ı âcizîde giranbaha bir hazine olduğunu yazmağa bilmem lüzum var mı? Dünyanın ölçülmek imkânı olmadığını söyleyen zat ve fikr-i beşerin nâmahdud bir arazi olduğunu iddia eden adam ne doğru söylemişler. Bu noktada fikrim; gittikçe inkişaf eden efkârımın ve dar muhayyilemin genişlemesinden mütevellid bir fikirdir. Dünyanın ölçülmez bir boşluk olduğunu ve fikr-i beşerin nâmahdud olduğunu izah maksadına müstenid değildir. Demek ki, her Risaleden ruhum ayrı ayrı gıdasını alıyor. Otuz İkinci Sözün kalbime ve ruhuma bahşettiği safa-yı sermedî ve cavidanî değil mi ki, bu uzun mektubumla mesruriyetimi izhar için sizi taciz etmeme badi oluyor. Hülâsa, tatlı bir sermestî içinde hayatımdan memnunum. İnşaallah duanız himmetiyle, böyle meşru bir sermestî içinde hayat-ı ebediyeye vasıl olacağım inşaallah.

 Ahmed Zekâi

 *

(Zekâi’nin fıkrasıdır.)

   Üstadım!

   Bir meydan-ı mücadele ve imtihan olan şu dünyanın her köşesinde beşere ders-i ibret olacak bir hadise, bir numune eksik değil. Her yerde muhtelifü’l-mizaç insanlarda ayrı ayrı temayülât-ı kalbiye bulunuyor. Hadisat-ı dünyeviye içinde, en elîm olan şeyin, meslek-i uhreviye ve diniye perdesi altında vahşet ve hayvaniyet ruhlarıyla karşılaşmak olduğunu tecrübelerim ve müşahedelerim bana öğretiyor.

  Evet, ehl-i iman için mucib-i teessür şeyler, kendisini ıslâh-ı hale irca etmek üzere, ubudiyetle Hâlikına yalvarırken, bir mülhidin uysal bir mahluk gibi sokularak, birkaç zaman hileli etvar gösterdikten sonra, ruhunun çirkinliği ile karşısındakine hücum ederek, onu benzetmek istemelerini ve hattâ karşısındaki mü’min hakkında sû-i zan ve sû-i tefehhüme düştüğünü görmektir.

   Ah Üstadım, ne vardı, insanlar ya göründüğü gibi olsa, yahut olduğu gibi görünseler idi. Ehl-i irşad, ahkâm-ı Kur’aniyeyi tebliğ hususunda müşkilât çekmeyecek ve inkâr edilmeyecekti. Benim gibi henüz kendini ıslâh