Ey Üstad!

   Yirmi Yedinci Söz, Müslümanları, sa’y u gayretin ve bu ulvî dinin hizmetine teşvik ediyor. Bu risale sanki ufukta bir hedef, ehl-i iman için de bir rehber.

   Evet bu Söz, kalbler içinde bir iştiyak, iştiyak içinde bir nur olmuş. Otuz Üçüncü Mektub ise Otuz Üç Penceresiyle beraber, hakikat mayesiyle yoğrulmuş bir varlık, bu kıymetli eser, ulviyet ve kudsiyet içinde, kuvve-i idrakiyesiyle hissiz beşere hassasiyet; ve gaflet perdelerinden hakikatı görmeyen nazarlara kuvvet; hakperest ehl-i imana ise, ulviyet bahş ediyor.

   Hadsiz ihtiyaçlara düşen, zâhire aldanarak maddiyata saplanan ve kendini lâkaydlık içinde ye’se düşüren zavallılar, bu mukaddes eserin karii olsunlar, anlasınlar ki, nereye giderlerse, nereye bakarlarsa bir Hâlik-ı âzamın, bir Rahîm-i Rahman’ın dairesinden, hududundan, kanunundan ve idaresinden harice çıkamazlar. Her mevcudiyet, her vakıa, her tahavvülât, her inayet, her iltifat Kadîr-i Zülcelâlin yed-i zaptındadır. Demek oluyor ki, en ufak bir zerrede, –Sânii ilân ettiği cihetle– koca bir kâinatın saltanatının küçük numunesi mevcuddur, denilebilir.

Zekâi

*

   Aziz ve büyük Üstadım,

   İki üç günlük sa’yimin mahsulünden doğan ve inayet-i Hakla istinsaha muvaffak olduğum On Yedinci Sözü tashih için takdim ediyorum.

   Ey yüce Üstadım, On Yedinci Söz ki, mefhumu, nâmütenahi yükselen hakikatlerdir. Yüzlerce teşekkür... Her söz beşeriyetin mübtela olduğu mahfî emrazı gösteriyor. Ve nurlarıyla teşhis ederek tedavi ediyor. Pekâlâ, pek râna anlıyorum ki, benim gibi yaralı, manen zarardîde olmuş bir genç için, muhtaç bulunduğum teselliyetkâr şeyler, hep Risale-i Nur’dandır. Kalbime teselli nurlarını serpen Hâlik-ı âzama binlerce şükür...

Zekâi

*

   Sözler, yani Risale-i Ahmediye berahinini yazarken, çok defalar kalemimi elimden bırakıp, o asr-ı saadetin anlarının tahassürüyle, hicranıyla yandım.