“Bu fakir ile aziz kardeşim Husrev gibi yüksek, ciddi, halis kardeş ve talebelerimi, ahir-i ömürümüze kadar hizmet-i Kur’an’da daim eylesin.” Muazzez Üstadımın bu dua, bu niyaz ve himmetlerine bütün mevcudiyetimle, “Âmin.” dedim. Ve daima da diyorum. Ve Cenab-ı Lemyezel Hazretlerine de daima niyazım budur. Ve pek muhterem ve pek sevdiğim Üstadımın dua ve himmeti sürur, sevinç gözyaşlarımı akıttırıyordu.

   Bu fıkra ve cümleyi takib eden ikinci fıkra ki; aynen yazıyorum:

   “Ve ben öldüğümde sizi arkamda vâris bırakarak ferah ile kedersiz kabrime girmek rahmet-i ilâhiyeden ümid ederim.” Burası beni çok düşündürdü ve hiçbir dakika Üstadımın bu arzu, bu taleb ve rahmet-i ilâhiyeden bu ümidi zihnimden ve fikrimden ve kuvve-i hayalimden hiç çıkmıyor. Binaenaleyh, bu fıkraya bütün zerrat-ı mevcudiyetimle “Âmin.” dedim ve Cenab-ı Hakkın fazl u keremini tazarru ve niyaz ettim.

   Bununla beraber –Yâ Hazret! Riya değil, tasannu değil, içimden doğuyor– gönül şöyle istiyor ve arzu ediyor: Bu fakir, Üstadımdan evvel kabre girsin ve siz, dâr-ı bekanın ilk kapısına gelinceye kadar dâr-ı dünyada bulununuz ki, bu fakir ve muhtaç olan talebenize arkasından göndereceğiniz dua ve hediyenizle mütenaim, şad ve mesrur olsun. Ve sizin teşrifinizde –ki Erhamürrahimîn olan Rabbü’l-âlemîn’den dua ve niyazım budur– ruhum sizi istikbal etmek şerefiyle müşerref olabilmek gibi, gönül arzu ve hayatı hasıl oluyor. ^(Haşiye)   لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ   Ve çok düşündürüyor. Ve arzu ve niyazımdan daha büyüğü ve şedidi şudur ki: Üstadımın dâr-ı dünyada daha pek çok zamanlar kalması, dolayısıyla vazife-i kudsiyenizin devamı ve hakikat ve hidayet nurları olan Risale-i Nur ve Mektubatü’n-Nurların teksiri ve intişariyle, hab-ı gaflette olanların, dalâlette kalanların, ehl-i bid’a ve mülhidlerin tarik-i hak ve hidayete girmeleri için siz Üstadımın çok zaman daha yaşamaklığınızı ve başımızdan eksik olmamanızı ve sizin gaybubetinizle bizlerin yetim ve öksüz kalmamaklığımızı gönül arzu ediyor.