Evet Üstadım, nasıl ki, Fahr-i Âlem (sallâllahü aleyhi vesellem) Hazretleri şecere-i kâinatın hayatdar çekirdeği, enbiya ve mürselîn o şecere-i mübarekin dalları olup, dalın ibtidasından müntehasına kadar, kat’î bir alâka ile daimî birbirlerini götürüyorlar. Bu asır için Hazret-i Âdem (safiyullah) kokladığı ve hissettiği nur-u Muhammed (aleyhissalâtü vesselâm) hakkında demiş: “Ya Rab, benim alnımda bir çığırtı var, nedir? Cenab-ı Kibriya Hazretleri buyurmuş: “Nur-u Muhammed (aleyhissalâtü vesselâm)’ın tesbihidir.” Aynen kütüb-ü sabıkada vesile-i dünya olan Şah-ı Levlâk’i evsafıyla, ashabıyla haber vermeleri gösteriyor ki, ulûm-u evvelîn ve ahirîni câmi bir kitab ile ba’s olunacak, kâinatın ruhu hükmünde ve bütün kâinatın güzellikleri kendi fıtratında tecemmu edip, tekemmülle tulûu, fecirden sonra şemsin tulûu gibi bekleniyordu.

   İşte bu kitab-ı kâinatın vazıh bir fihriste-i mukaddesesi olan Furkan-ı Mübîn arş-ı âzamdan ve her ismin âzami mertebesinden nüzul ile kökü arş-ı âzamdan, gövdesi Fahr-i Âlem’in (sallâllahü aleyhi vesellem)’in sadrına ve dalları bütün zemini ihata eden kitab-ı kâinatın her sahifesinde ve her cüz’ünde lâfzullah ve lâfz-ı Resul-i Ekrem (aleyhissalâtü vesselâm) ve lâfz-ı Kur’anın bütün birbiriyle alâkadarane işaret edip birbirini göstererek biribirinin hükümlerini tasdik ettikleri misillû, Hazret-i Şeyh (kuddise sirruhu) sırrına mazhar olduğu, esma ve cilvesine mazhar olduğu levh-i mahfuz ve lutfuna mazhar olduğu Cenab-ı Hâlikın bildirmesiyle, sekiz asır sonra kendisiyle tevafuk eden bir hadim-i Kur’anı görüp ve tasdik etmekle haber vermesi, hak ve ayn-ı hakikattır.

   Evet, Hazret-i Şeyh hadim olduğu o hizmet-i kudsiye-i Kur’aniye hürmetine zamanın padişahlarını titretmiş, nur-u Muhammed (aleyhissalâtü vesselâm) omuzunda tecelli etmesiyle, o nur-u Muhammed’in (aleyhissalâtü vesselâm) ziyasıyla hareket eden bütün evliya Hazret-i Şeyhe boyun eğmeleri, gerek müslim ve gayr-ı müslim ve her bir meşreb ehli Hazret-i Şeyhi tenkide cüret etmemeleri gösteriyor ki, cadde-i Muhammed (sallâllahü aleyhi vesellem)’de bataklık ve nur-u Muhammedi (aleyhisselâtı vesselâm)’da zıll olmadığını aynelyakîn derecesinde isbat ediyordu.

   Öyle de, on dördüncü asrın hadim-i Kur’an’ı dokuz yaşından, seksen altı yaşına ^(Haşiye) kadar bilâ istisna doğrudan doğruya Kur’an namına hizmet