suyu bulmaya vesile idi.” diyorlar. Aynen bu risale, Hüdhüd-ü Süleymanî tarzında, âlem-i asgar olan insanın ezdadlardan müteşekkil cism-i vücudunda nur-u iman yatağı olan kalbi, biaynihi gösteriyor.

   Zemin yüzünde zararlı ve zararsız otları teşhis eden kimyagerin âb-ı hayat bulduğu gibi,  –binde bir hakikatını ancak görebildiğimi anladığım– bu eser-i âlî, bütün ehl-i iman ve zîşuura, menba-i hakikisi olan Kur’an-ı Hakîm gibi, nurları ile âb-ı hayatı serpiyor.

Hafız Ali (r.h.)

*

(Hafız Ali’nin fıkrasıdır.)

   Sevgili Üstadım!

   Bu defa irsaline inayet buyurulan Hikmetü’l-İstiazenin ikinci kısmını aldım. Sekizinci İşarette isbat edilip gösterilen (hak ve hakikat), dalâlet vadilerinde uçan serseri mudillerin yollarını pek vazıh tenvir ile onlara hem kendilerinin ne yaptıklarını, hem cadde-i hakikatı göstermekle îcazıyla azim bir mesele tahayyül buyuruluyor.

   Dokuzuncu İşarette ise, bütün ehl-i iman ve bilhassa risale-i envar ile hilkat-i insaniyenin gaye-i hakikisini anlamaya çalışan talebeleriniz, ruhen istikbale gittikçe, bu mesele pek geniş bir daire olarak, Hazret-i Âdem’den beri, bütün peygamberan-ı izam hazeratının ehl-i dalâlete karşı mağlubiyeti ve feci hadiseler çok düşündürüyor, ve kalbi zedeliyordu.

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ هٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبّٖى

   O geniş daire öyle tenvir ediliyor ki, içinde Üstaddan, Fahrü’l-Mürselîn’den, Hazret-i Âdem’e kadar müşkilât, hak ve hakikat kılıncıyla fethedilip, akıl ve kalb   صَدَقْتَ ٯَبِاْلحَقِِّْ نَطَْقتَ   diye tasdik ediyorlar.

   Onuncu İşareti yazarken elimden kalemi bırakarak hâziruna okudum. İçinde temsilin misal değil, hakikat olduğunu ve böyle bir hakikatı, ism-i Hakîm