سَيَرْحَمُهُمُ اللّٰهُ اِنَّ اللّٰهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ

ayet-i celilesindeki iki tane lâfza-i Celâl, tevafuk haricî kalmak suretiyle yazmaya başladım. Vaktâ ki   فَمَا كَانَ اللّٰهُ   daki lâfza-i Celâli yazdım; düşündüm ki, istediğim gibi olmayacak, öyle ise üç bir, iki bir tevafuk olsun dedim. Ben tevafuk edecek lâfza-i Celâl’e yaklaştıkça, lâfza-i Celâl’ler tevafuktan uzaklaşıyorlardı. Bir türlü arzu ettiğim şekilde muvaffak olamadım. En nihayet hâl-i hazır vaziyet vücuda geldi. Sahifeyi değiştirmek istedim. Baktım, bu sahife ihtiyarımı dinlememişti. Bunda bir maksat ve bir gaye olacağını hatırlayarak, sahifeyi yırtmadım. 198. sahifeyi yazdıktan sonra, dikkat ettim. 197. sahifede tevafuk haricî bir satırdaki iki lâfza-i Celâl, 198. sahifede aynı satır üzerindeki iki lâfza-i Celâl ile üst üste geldiğini ve diğerinin 199. sahifede pek cüz’î bir inhiraf ile (belki yarım santim kadardır) diğer bir lâfza-i Celâlin üstünde olduğunu gördüm,   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ هٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبّٖى   diyerek, Cenab-ı Hakkın benim gibi alil ve pek çok masiyet ve kusurlu bir kulunu böyle kudsî bir hizmette istihdam ettirdiğinden dolayı, nihayetsiz sürura müstağrak oldum.

   Bu inayet ve muvaffakiyetler fazilet ve mübecceliyette, her şeye tefevvuk eden susmaz ve susturulmaz bir ses, feyyaz bir ziya ve nevvar bir azametle, yirmi sekiz bin âleme imamlık eden, ders veren o Furkan-ı Ezelînin hadsiz kerametlerinden bir kerameti ve nihayetsiz mucizelerinden, kıvılcım-misal küçük bir lem’ası idi.

   Cenab-ı Hak dergâh-ı izzetinde kabul buyursa, benim gibi zillet ve meskenet her tarafını kaplıyan kusurlu, âciz bir abd için, ne büyük bir saadet. İşte sevgili Üstadım; himmet-i âliniz ki, ve   لَوْلاَكَ لَوْلاَكَ لَمَا خَلَقْتُ اْلاَفْلاَكَ   hitab-ı izzetine mazhar olan menba-ı füyuzat (aleyhissalâtü vesselâm) Efendimizin himemat-ı kudsiyeleri ile ve refik olan Kur’an-ı Azîmüşşanın