(Ahmed Husrev’in Otuzbirinci Mektubun Ondördüncü Lem’asının

İkinci Makamı münasebetiyle yazdığı fıkradır.)

   Sevgili Üstadım efendim hazretleri!

   Üç-dört gün evvel Cenab-ı Hakkın o mukaddes kelâmından müjdeler çıkararak, aktar-ı âleme saçan coşkun denizlerin akıntıları gibi, feyizleriyle bizi mest eden, afil güneşin her gündüze mahsus sönmez ziyası gibi, ardı arası kesilmeyen nurlarıyla bizi nurlandıran, hiçbir ferdi şübehatta boğmamak esası üzerine yürüyen, kendisine has belâgatıyla ukulü teshir edecek bir kabiliyetle söyleyen, samiaları ve basiretleri kendisine müteveccih kılan, o azametli külliyat-ı Nur’dan bir nur daha aldım.

   Bu nur, o güzel İslâm nişanı ve o büyük rahmet hazinesinin keşşafı olan   بِسْمِ ا اللّٰهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِِ   ’in, binler esrarından otuz sırra mukabil, altı sırla nurlu şualarını ezhanımıza nakşetmiş ve rahmetin binbir esma-i-i ilâhiyeden gelen şualarıyla, insana had ve hesaba gelmeyen niam-ı sübhaniyenin meded elleriyle yardıma gönderildiğini öğretmekle, bizi sonsuz bir derya-yı feyze gark etmiştir.

   Bu kudsî mübarek kelimenin her sure başında zikriyle, ehemmiyet ve azameti ve her hayırlı işlerde tekrarıyla mübarek bir şefaatçı olması, ferşde gezen insana, arşa çıkacak kamet giydirmesi ve acz-i mutlakta çırpınan insanı, Kadîr-i mutlaka rabt etmekle, insanın kıymet ve izzeti gösterildikten sonra   اِنَّ  اللّٰهَ خَلَقَ اْلاِنْسَانَ عَلٰى صُورَةِ الرَّحْمٰنِ   hadis-i şerifiyle Mün’im-i Hakikînin binbir esma-i hüsnasının cilvelerinin şualarından tezahür eden rahmetiyle, perverde edilmek suretiyle de, rahmetin bir cilve-i etemmi olduğu izah buyurulmuştur.

   Sevgili Üstadım! Ruh-u insanın nazarını akıl ve kalbini ve muhayyelesini (Bismillah) ile kâinat simasına, (Errahman) ile arz simasına, (Errahim) ile ebna-yı cinsinin sima-yı manevîsine dağıtıyor. Oralardaki rahmet-i vasia-ı külliyenin azametini, letafetini gösteriyor.