sahalar göstererek, terakkiyat-ı maneviye ve tealiyat-ı uhreviye cihetinde, hatta mahkûm-u mevt derecesinde bulunanlara gıpta-bahş bir hayat verdiği meşhud olup, şu hal ise, binnetice gafletten ayılarak, ebvab-ı irşadı çalmağa yegâne vesile bulunduğu cihetle, Zat-ı fâzılânelerine ne kadar arz-ı şükran ve minnettar edilse, yine hakkıyla vazifemizi ifa etmiş olamayız.

   Geçen hafta Asaf Bey’le görüştüm, çok selâm ve hürmetlerini arz ederek, ellerinizi öpüyorlar. Ruhen Hulûsi Bey’e yakın bir vaziyette olduklarını hissediyorum.

   Doktor, keza el ve eteklerinizi öper, teveccühatınızın bekasını istirham eder. Şimdi Yirmi Dördüncü Sözü okuyor ve bana Bir’den Dokuza ve On Bir’den Yirmiye kadar olan Sözleri getirmemi diliyor. Tedric tedric hepsini veriyorum. Şimdi bizim Zekâi’nin mektubunu aldım, efendimize ait olanı takdim ediyorum. Ve müsaadenizle şu arzumu da yazıyorum.

   Bendeniz diyorum ki, Hulûsi Bey’e halef olmaya layık Zekâi’dir. Zihni açıktır, zekidir, gençtir, her türlüsüyle has talebeliğe lâyıktır. Şu devamı da, hat ve hareketiyle mektubu isbata kâfidir. Bakayım, efendimiz ne buyuracaksınız.

   Mahsus dest ve damen-i muallalarını öper ve teveccühat-ı kerimanelerini dilerim.

   Saferü’l-hayr, 1351  ⁽¹⁾

   Pürkusur ve âciz, her an himmet ve

   duanıza muhtaç talebeniz

   “Hulûsi-i sâni” Sabri

   Hulûsi Bey’den gelen ve mümaileyhe gönderilecek olan, iki kıta mektupları da henüz aldım. Gelen çok hoş, giden daha hoş, ne kadar hoş desem o kadar hoş.

   Efendim, bu fabrikanın hizmetine, ameleliğine doyulur mu? Usanılır mı? Ah... ne yapayım ki, elim kısa, fazla ilerlemeye vüs’atim yok.

   Yirmi Yedinci Mektuba derci emir buyurulan, muhterem Hulûsi Beyefendinin elmas ayar sözlerini seve seve ve ruhumu şenlendire şenlendire geçirdim.

   İkinci üstadımı da ne kadar sena etsem hakdır ve lâyıkdır. Şimdi Eğirdir’e gidiyorum. Emirlerinizi ifa edip avdetimde müşahedatımı yine arz ederim, efendim.