Mübarek Sözler’inizde öyle kudsî feyizler var ki, sanki talebenizin alâka ile mütalâa eden veya istima eyleyenleri elinden tutuyor; “Bak bu, bu manaya delâlet eder. Şu, şunun içindir. Bundaki maksad ve gaye ve hikmetler şunlardır. Gel daha yukarı gidelim, daha ilerliyelim.” diye menbadan menbaa, etekten tepeye, izden yola, hakikatten marifete götürüyor, çıkarıyor, ziyaret ettiriyor, istifade ve istifaza ettiriyorsunuz. Bu defa bu seyr ile şükür nehrinin menbaına, şükür dağının tepesine, şükür çığırının şahrahına, şükr-ü mutlakdaki hakikatla marifete götürüyor. Ve mebde’de olduğu gibi, müntehada;

دَرْ طَرِيقِ عَجْزَ مَنْدِى لٰازِمْ آمَدْ چَارْ چِيزْ

عَجْزِ مُطْلَقْ , فَقْرِ مُطْلَقْ , شَوْقِ مُطْلَقْ , شُكْرِ مُطْلَقْ أَيْ عَزِيزْ

buyuruyorsunuz. Biz de “Fehimtü ve sadakte” diyerek mukabele ediyoruz. Dua ve salâvat ile bu kudsî seyahata nihayet veriyorsunuz. İbraz buyurduğunuz pek âlî şefkatten yüz bulan muhtaç ve âciz talebeniz, Üstadının nazarını başka tarafa çevirecek bir suale cür’et eylediği için, “Gel haydi, Harem-i Şerife girelim. Oranın bugünkü hâlini ve esbabını biraz anlatayım.” demek nev’inden olan Yirmi Sekizinci Mektubun Altıncı Meselesini de okudum. Çok istifade ettim. Allah sizden razı olsun.

Hulûsi

*

(Hulûsi Bey’in fıkrasıdır.)

   Bu defa lütuf ve inayet buyurulan Yirmi Sekizinci Mektubun Yedinci Meselesini hürmetle aldım. Tazimle ve defaatle mütalâa ettim. Ayrıca bu defa yeni talebeniz Hafız Ömer Efendi’ye ve bir defa pederimin eski hocalarından İbrahim Efendi’ye ve bir dostumuza ve bir defa da, Fethi Bey’e okudum. İnşaallah yine okur ve okuttururum. Bu mübarek mektubunuzla başta şu biçare olduğu halde, dinleyenlerin ahval-i ahire dolayısıyla, kalblerinde hasıl olan manevî yaraya çok mükemmel ve münasib bir merhem vurdunuz.   لاَتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّٰهِ   nass-ı celilini hatırlatarak, Allah’ın lütfuna ve Habib-i Ekreminin (a.s.m.) ruhaniyetine, Kur’an-ı Azîmüşşanın   مِنْ اَوَّلِ النُّزُولِ اِلٰى قِيَامِ السَّاعَةِ   devam ettiğine şüphe kalmayan i’cazına