pencerelere koşuyorum. Ruhî ve manevî gıdamı almağa ve bulabildiğim böyle bir muhatabı da hissedar etmeğe çalışıyorum.

Hulûsi

*

   Yirmi Altıncı Mektubu büyük bir sevinçle aldım. Defaatla, dikkatle, merakla, muhabbetle, lezzetle okudum ve neticede, “Duanız olmazsa ne değeriniz var.” ferman buyuran Zat-ı Zülcelâle ubudiyetle intisabım hasebiyle ve abdiyetin tazammun ettiği lisanla kemal-i acz ve fakr ve şevkle; tamamen hasbî, bütün manasıyla Allah namına, bütün vuzuhuyla ehl-i iman ve Kur’an nef’ ve hesabına olan maddî, manevî, zâhirî, bâtınî, dünyevî, uhrevî hidematınızın mükâfatını lütuf ve kerem-i bînihayesine münasip bir tarzda ihsan ve ikram buyurmasını ve zat-ı üstadanelerini her iki cihanda aziz etmesini ol Hâlik-ı Rahîm ve Kerîm Hazretlerinden âbidane tazarru ve niyaz eyledim. Ümidim   اُدْعُونِىۤ اَسْتَجِبْ لَكُمْ   fermanının tecelli edeceğindedir.

   Muhterem Üstad! Zaten sizin biz biçarelerden beklediğiniz yalnız dua değil mi? Mübarek Sözler hakkında şimdiye kadar mektublarımda mevcut olan ihtisasatımı natık, sönük ifadatımı Risaletü’n-Nur’a takriz yapmak hususundaki niyet-i üstadanelerine bir şey demeğe hakkım yok. Fakat benim o perişan ifadelerim, güneşin yanına mum yakmak kabilinden olacak ve muhtemelen hakikatteki sönüklüğüne rağmen o Nurların komşuluğundan, ayinedarlığından hisse-mend olarak nisbî bir parlaklık arzedebilecektir.

   Risaletü’n-Nur’un müstemileri arasında, Sultan Abdülhamid’in devrinde Kerbelâ’da senelerce müderrislik hizmetinde bulunmuş olan Hacı Abdurrahman Efendi namında 88 yaşında bir hoca vardır. Her defaki mütalâadan büyük memnuniyet göstermekte, “Çok istifade ettim Allah razı olsun.” demekte ve çok dua etmektedir. Yirmi Altıncı Mektubun Üçüncü Mebhasını gayr-i ihtiyarî muhtelif rütbede mühim zatlara okudum. Hepsi, “Çok doğru, çok güzel.” dediler. Evet bu fakir çok tecrübe ettim ve yakîn hasıl ettim ki:   وَقُلْ جَۤاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ –ilâ ahiri’l aye– ayetinin lâyemut